BABA OLMA SANATI

• 13 Ekim 2016 Perşembe 01:39:41

BABA OLMA SANATI
“Ey inananlar, kendinizi ve ailenizi bir ateşten koruyun ki, onun yakıtı insanlar ve taşlardır.” (Tahrîm, 6)
Küçük bir çocuk okyanus kıyısında babasıyla birlikte yürüyordu. Birden babasına döndü ve "Babacığım biraz deniz kıyısında oynayabilir miyim" diye sordu. Babası "Peki oğlum, ama lütfen yanımdan çok fazla uzağa gitme" diye cevap verdi.
Küçük çocuk babasına söz verdi ama babası arkasını döner dönmez hemen bir kaç adım daha fazla attı. Artık okyanusun dalgalarının onun küçük ayak parmaklarını yalıyordu. Bu çocuğun çok hoşuna gitti ve bu dalga köpüklerinin biraz daha içine yürürsem babam nereden bilecek ki" diye geçirdi içinden.
Babası o anda panikledi ve "Oğlum dikkat et, ne söz vermiştin bana az önce " diye bağırdı. Fakat çocuk sevinç içinde oynamasına devam ediyordu. "Hayır, baba, burası çok eğlenceli, su anda sana ihtiyacım yok" diye yanıt verdi.
Babası bu durumda sessiz kalmaya karar verdi, insanın bazen öğrenmek için derslere ihtiyacı vardı. Fakat o anda çocuk dalgaların daha da içine doğru gitmeye başladı, dalgalar artık beline kadar gelmişti. Baba yüreği buna daha fazla dayanamadı tekrar seslendi.
"Oğlum çabuk buraya dön, gidiyoruz artık"
"Daha değil " diye yanıt verdi oğlu " Burada çok eğleniyorum"
Adam oğlunu dışarı çıkmaya ikna edemeyince bir kaç adım atıp sahilde yürümeye Başladı. Böylece geride kalacağını anlayan oğlunun dışarıya çıkıp kendisini İzlemesini sağlayacaktı.
Tam o sırada çok büyük bir dalga çocuğun üzerine doğru geldi ve çocuk Boğazına kadar sularla kaplandı, Denizin içinden çıkamıyordu. Köpüren deniz, Çocuğun dengesini bozmuş adeta çocuğu yutmaya hazırlanıyordu, çocuk sulardan başka hiç bir şey göremiyordu. Bir yandan dalgalardan ve boyunu aşan sulardan kurtulmaya çalışırken acı dolu bir sesle çığlıklar atıyordu.
"Babacığım yardımına ihtiyacım var"
İşte tam o anda sıcak bir kol ona doğru uzandı ve azgın dalgaların arasından çocuğu kurtardı, çocuğun gözleri yaşla dolmuştu.
"Babacığım bir an beni terk ettin sandım"
Adam gülümsedi. " Seni asla terkedemiyecek kadar çok seviyorum oğlum " dedi
"Sadece beni çağırmanı bekliyordum"
"Gerçek sevgi, en zor durumda bile olduğumuz an, hemen yanı başımızda hissettiğimiz nefestir."
Muhteşem bir küçük hikaye ile konuya giriş yapmış bulunduk. Bu hikayede kendi babamı buldum diyebilirim. Hayatımda çok zorluklar yaşamışımdır. Düşe kalka bu seviyelere gelmişimdir. Ama her zaman derim ki başarımın arkasında her zaman babam var. Çünkü başıma ne zaman bir şey gelirse babam çekip alırdı oradan. Çocukluğum boyunca hep uzaktan izlemiştir babam beni. Müdahale etmemiştir hiç. Yasaklama yapmamıştır hayatımda hiç. Hata yapacağım konularda dahi izin vermiştir. Çünkü hata yapıp hatamı görmem için. Tabi ki başıboş bırakmamıştır. Uzaktan takip etmiştir hep. Gerektiğinde de sıkmadan küçük öğütler vermiştir. Evet baba olmak yetenek meselesi bence. Hamdolsun ki bugün bu özgüvenim varsa babamın yetiştirmesiyle ilgilidir. Başarısızlıklarımda bile ‘Üzülme oğlum bir daha ki sefere başarırsın’ derdi. Emin olun çocukken insan böyle destekleri arıyor. İnsanın hayatında başarırsın diye gaz veren bir destek her zaman olmalı bence. Şimdiki ailelere baktığımızda ya çocuğun her dediği yapılıyor, ya da çocukla ilgilenilmiyor. Denge kurulamıyor bence. Anne, babanın dünya hayatına bırakacağı en muhteşem bir eser hayırlı evlat yetiştirmek. Allahın izniyle hayırlı maneviyatlı bir evlat olduğunda da ahirette kananmacak amel defteri olacak belki de.