Kitap okumadan yazan eller kaleme ve varlığa ihanet eder. Bir yazıya güç katan boşluğu kapatan yergilerdir. Sürekli övgü arz eden laflar edebiyatı bilmeyen, tarihi ve kültürel yönüyle donanımsız birinin işgüzar halini yansıtır. Doğruyu edebiyatta bulmak zor her zaman. Ona anlam katan da bu muğlak ifadelerdir. Sınırsız bir yolculuk gibi düşünüp akan nehre tutarlı ya da tutarsız, aklı selim eleştiri sunmak onun daha gür ve berrak akmasını sağlar. Öncelik. yazıdadır, ilgiyi ona çevirip kişisel fikir beyan etmek gerekiyor. Oysa dikkat edilen noktalar bunlar değil maalesef. Basit ve yapay sözler günahkar ruhların işidir. Edebiyat tuhaf yaşar ama ilginç ölür. Eser tahlili az ve öz olsa da önceliği yapıcı, yaratıcı kaleme vermeli. Boğucu bir iklim kimseye yetmez, şüpheli bir vaziyette durarak kendiyle beraber yazan kişiyi de öldürür. Tuhaf, saçma ve oldukça bönce duruyor. Edebi ölüm dediğimiz olay, bu durumun merkezinde ve birilerinin eliyle yapılıyor.

Şeyhmus Közgün