Zaman çöplüğünde savrulmuş, anı kalıntılarının esiri olmaktan öteye geçmek isterdim; melankolinin dibini sıyırmak yerine, sebepsiz mutluluğa erişmek bazen de… Geçmeyen zamanı geçebilir kılabilmenin, ütopik hayaliyle yanıp tutuşmaktan arda kalan zamanlarda; nefes almak dışında yaşam belirtisi göstermek, bugünlerimi yıpratan düşsel karmaşaya son verebilmek isterdim mesela. “Hayat sürprizlerle doludur” yalanıyla kandırılmış bir bedenin sahip olduğu umuda erişebilmek, geleceğe dair hayal kurabilmek isterdim.

Peki siz ne isterdiniz?

Cevabın bir önemi yok aslında. Herkesin hayattan bazı beklentileri var, gerçekleşmesini beklediği, beklerken yorgun düşüp umutsuzluğa kapıldığı. Yusuf Atılgan‘ın da dediği gibi:

"Konuşmam yetmiyormuş gibi düşünmeye de başladım. En kötüsü buydu. Çoğu insanlar gibi düşünmeden konuşsaydım kimse bir şey demeyecekti ama ben düşündüğümü söylemeye kalktım." (* Aylak Adam kitabından)