Kıymetli okurlarım..

Bu gün ‘’Anneler günü ‘’ ve bence acısıyla tatlısıyla kutlayacağımız, belki üzülüp belki sevinçle anacağımız bir gün.

Hayatta olan annelerimizin her gün görmedikleri aşırı sevgiyi bu gün bekledikleri, hayatta olmayan annelerimizin ise kabrine bekledikleri günlerden (bayramlar hariç) tek gün.

Acaba gerçekten öyle mi?

Çoğumuz hayatta olan annelerimize karşı sevginin saygının en alasını gösterdiğimizi sanırız. Halbu ki, bu yaşam savaşında her ne kadar beraber olduğumuz anlarda yaşanan tüm olumsuzluklardan kurtulup uzaklaşmak, annemize yakınlaşmak istesek de, her şeyimizle buna adapte olamıyoruz. Sadece hediyesini almak birkaç övgülü sözle, gönlünü okşayarak onu mutlu etmeye çalışmak yetiyor mu sizce?

Bence hayır!

Bayan olanlar annelik duygusunu doğumundan ölümüne kadar taşıdıkları için yaşantıları boyunca annesini çok daha iyi anlayan, dertlerini paylaşan evlat olarak görünmektedir. Ve gerçekten bu böyledir.

Fakat anneler için erkek veya kız evlat ayrılmaksızın tek kelimeyle evlattır. Bazı çocuklar annesinin kardeşini kendisinden çok sevdiğini düşünerek sitem eder. Aslında bu sevgi diğer çocuğun annesine verdiği sevgi, saygı ile yaklaşımın sonucudur. Yoksa annelerin gözünde her evlat birdir ve etinden bir parçadır. Canı gibi korur, acısını çekmeyi hiç istemez, üzerine titrer, her kahrını çeker. Kendi ızdırabını, yorgunluğunu, üzüntüsünü kalbine gömer hissettirmemeye çalışır, buna gayret sarf eder. Çünkü çocuğunun üzülmesini istemez. Onun üzüntüsü kendini kahreder. Bu çocuğunun anne ve baba olmasıyla değişmez böylece devam eder.

Bunun en güzel ispatı! Her anne ve babanın çocuğuna ‘’ baba veya anne olunca ‘’ beni anlarsın demesi değil midir?

Bizler çoğunlukla evlat sahibi olduğumuzda anne ve babamızın yaptığı fedakarlıkları daha iyi anlar ve takdir etmez miyiz? Sevgimiz birkaç kat daha artmaz mı?

İşte bu ve bunun gibi nedenlerden ötürü;

Annemizi hayatta olduğu müddet içinde, bizleri topluma kazandırdıkları ve annemiz olduğundan dolayı, istedikleri kadar gururlanması için gereken her olanağı onlara sunmaya mecbur değil miyiz? Mecburuz! Yarın çok geç olabilir, bu günleri aramamız çok uzakta olmayabilir, Bu günlerin değerini bilmeli, anneleri hayatta olmayan kardeşlerimiz gibi, bu günü üzüntü içinde, vicdan azabı çekerek geçirmemek için sadece bu güne özel değil, her gün, her saat, her an, annelerimizin değerini bilmeli onlara gereken saygı ve sevgiyi göstermeliyiz.

Bizler bir yerde de onların neslini sürdürecek, onlara torunlar sunacak mutluluklarına mutluluk katacak kişileriz.

Hiç düşündük mü acaba neden torunlar çok sevilir? Tabi ki düşünmüşüzdür. Ve doğru bir fikre de sahip olmuşuzdur. Yine de ben elimden geldiğince açıklayayım. Bence torunların daha çok sevilmesi çocuğumuza gösterdiğimiz sorumluluğun torunda kaybolmasıdır. Zira torunun sorumluluğu annesinde ve babasında olduğundan torunu sevmek, ona sevgi beslemek daha kolaydır. Bunun yanı sıra çocuğuna veremediğin olanakları ona sunmak vicdanen rahatlamak demektir. Kısacası benim fikrim budur. O küçükken korunmasız biri, büyüdüğünde dertleşebilecek, bizleri sıkılsa da, istemese de dinleyecek biridir. Öyle olmasa da çoğumuzun düşüncesi bu yöndedir.

Ana konudan ayrılmadan annelerimize değer verildiğini anlamaları için gayret sarf etmek , tahsis edilen sadece bu günde değil, devamlı minnettar olduğumuzu hatırlamaları için onlara gerekli ilgiyi göstermek , haklarını kesinlikle ödeyemeyeceğimizi bilmeleri için ne yapmak gerektiğini kendimizce bir yöntemle halletmek gerekiyor olsa da , bu konuda her birimizin ayrı ayrı yardıma ihtiyacı olduğunun kanaatindeyim.

Bu vesileyle bizler için çok değerli olan ANNELERİMİZİN ‘ANNELER GÜNÜ’ nü kutlar, saygılar sunarım.



Şehmus Çakı