Hrant Dink, ilerde Agos’un başına Karin Karakaşlı’nın geçmesini istiyordu. Ama Karin, edebiyata yeterince zaman ayırabilmek için gazeteciliği bırakmıştı.

Malatya’nın bir köyünde dere boyundaki kavaklara yakın tarlada açılmış agos’a gömülmek isterdi Hrant belki de; o sonsuz, incecik, derin toprağına kardeşliğin, yazının,ortak kültürün.

Bir imece ateşini yeniden tutuşturmak için insanlığın ortak vicdanında. Hani Mehmet Eroğlu’nun dediği gibi:"Toplum olarak, merhameti yeniden keşfetmeliyiz." Dağlarda kır çiçekleri gibi çoğaltmalıyız merhametin çiçeklerini, insanlığın... Güvercin’lere kıymayacak merhamet duygusunu, adalet duygusunu yeniden...

"Asıl içimde, içinde

yüzdüğüm bir deniz var"

Ne demişti şair "saçılmış nar gibiyim."

Saçılmış nar gibi yüreklerimiz. Paramparça. İçimizde göz yaşlarından bir deniz var. Nar çiçeği açar mı bir daha?

Behçet Aysan Selimiye şiirinin girişinde bir çocuk kalbiyle soruyordu hepimize:



ses ver, suların yelesini bırak aksın, söz ver
damlasın çocuk yaralarına koşarkenki şeyler
sana yeniden sus diyecekler, başla anlatmaya

olsun, kim kocaman bir ölü görmek ister
ay parçalanırken düşer tam kalbin üstüne.

Evet, ’kim kocaman bir ölü görmek ister’. Hiç kimse.

Madımak’ta yitirdiğimiz o güzel insan, Behçet Aysan, "Bir Eflatun Ölüm" şiirinde ölüm karşısındaki umarsızlığımızı ne de güzel söylemişti:

"...................

bütün derinlikler sığ
sözcüklerin hepsi iğreti

değişen bir şey yok hiç
ölüm hariç"



Sevgili Behçet, Sevgili Hrant, Ömrümüz "Can Kırıkları".
Bıraktığınız gibi her şey:

"aynı gökyüzü aynı keder "



İlhan Büyükcebeci