Gökyüzünün telli duvaklı yangınında adını pustum içime. Acının yüzyıllık göçünde sana yol oldum. Kırık dökük aynaların amel defterinden kaçtım ve günahına girdim gecelerin oysa gözlerini dilendim sağır bir şiirde.Kekeme çocukluğumu unuttum gözlerinin umut vadisinde. Ellerinin sıcak mutluluklara adak diye yatırdım boğazımı.Kes acılarımın cinnet halini. Kopar dudaklarımı iç beni ve kemir yalnızlıklarımı. Kahır denen merhametsiz uçurumun ortasında

Senin adını sakladım kendi unutulmuşluğuma. Yüreğinin soluna uzanıp kapısız rüzgarlar içtim mutluluklarının şükrü için.Acılarının keffareti için Azralin kollarında debeleniyor gözyaşım. Dipsiz bir kuyuda sana sağır kalır mı nefesim.Tenimde kısrak bir ateş kıvranıyor ve üşüyen kollarıma kollarını bırak. Yak geç yalnızlıgımın gül kokulu zindanlarını

Nefesinden tutuşan duvarlarımı ört üzerime cocuklugumun soguk yalnızlıgına. Bir ağaç gölgesinde sevdaya kök salan umutlarının ellerinden tut.Soguk ihtilal şarkılarında kaybedilen saltanatların günahına boyun eğme.Nefesinde saklı ab-ı hayattan beni mahrum etme. İsraf etme sensiz günlerimi acılarda.Beni sana gelin et. Telli duvaklı bir imkansızlıgın içinde bana gövdeni bahşet.Özlemler özlemek oldugunda yansın gece. Tehirli trenleri unut.Koş denizin mavi tutsağına.Kapısız acılarımdan işveli işveli öp