İnsan dendiğinde akla direk silik bi silüet geliyor. İnsan yeryüzünde şerefli olmanın büyük bir sorumluluğunu taşırken insan insana yakışmayacak bir sürü işler içine giriyor. İnsan niye insan bilmiyor. Niye varım sorgulamıyor. Sen insansın, değerlisin ve karşındaki de insan niye değer vermiyorsun. Vermediğin değer senin değerini düşürüyor. Gözlerimiz kör olmuş hakkı göremiyoruz. Hayır, gözlerimiz kör olmadı hakkı tutup kaldıramıyoruz çünkü çok ağır geliyor nefsimize. Nefsini bilen allahı bilir. Yanlış var biz batıla koşuyoruz. Aslında bizi kurtaracak doğrular. Doğrular ne bilmiyoruz. Hayır biliyoruz, doğruları yanlış, yanlışları doğru biliyoruz. Amacımız ne bizim amacımız. Var mı bu yüzden yaşıyorum dediğiniz bişey. Yok, allahım affet. Allaha anlatacak hikayemiz olsun. Lütfen olsun, isteyin. Bakın inanın artık inanın, inandırın. Burası bizim değil, burası bizim evet ama asıl yerimize ulaşmak için bizim.
Eksik hissediyoruz dimi? Eksik hissettiğimiz şeyin ne olduğunu söyleyeyim mi? İman. Bir boşluk var dolmuyor allahım. Ne bilmiyoruz. Hep bir arayış içindeyiz. Mesela ben gökyüzüne bakıp ağlıyorum. Ağlıyorum, ağlıyorum. Ne bu? Ne istiyorum bilmiyorum. Kalbim ağrıyor, doktora gidiyorum bişeyin yok diyor. Kalbim niye ağrıyor allahım? Allahım, kalbim sensizlikten ağrıyor lütfen elimden tut allahım. Biz seni bıraksakta sen bizi bırakma allahım.
Diyeceğim o ki Allah’ı arayın ona ulaşmaya çalışın. Lütfen çalışın. Allah var. Allah var. Allah var. Amenna ve saddakna