Gidebilsek bir gün umutlarımızın olduğu yere...

• 21 Eylül 2016 Çarşamba 16:23:40

Can Yücel - Gitmek
Bu günlerde herkes gitmek istiyor Küçük bir sahil kasabasına. Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara... Hayatından memnun olan yok. Kiminle konuşsam ayni sey…
Can Yücel...

Ve ben diyorum ki beklenmeyen bir istek bu baş edilemez arzularda...Hadi diyorum gidelim memleket içi de olsa gidelim, nersi olursa olsa da olsa gidelim... Gitmek kolaydı aslında, kaçmak gibi bir şey veya saklanmak gibi demeden kaçmak demek gerek.
Bazen insan beklenmeyen zamanda sığmaz kendi bedenine, bezmişlik dışı bir yalnızlaşmadır aslında gitmek istemenin en hızlı yürek çarpıntısı yapması gibi bir korkusuzluk korkusu olamadan isyan etmek kendine sonra da şansına kızmak hep tepe taklak düşürür insanı oysa karanlık korkusu vız gelir gitme düşüncesinin bastırıldı anlarda...
Der ya içimizdeki bir ses, "gidersek sanki dünya mı yıkılacak, biraz biraz ağlarız ağlarken de çene kemiklerimizi yukarıya doğru bastırıp ses çıkmasın derken inlesek de boş vermek gerekir, ne olacak ki gidelim demek için kör cesur bir yüz mü taşımamız gerek, sonra anlatacak nemiz kaldı ki yazım sayfalarında…”

Boş verdim artık kendime gerek nem var, hepsini birileri aldı hiç mi bir yerlere gidip kaybolma isteğim olmasın, ya karanlık korkularım yada yoldaki karşıdan gelen ışıkların beni kör edercesine göz diplerime çakılması veya sevgili özlemi ne yapsam ki basıp tekrar gitsem dünya mı yıkılacak keşke gitsem de kızılcık şurubu içsem dağlık yamaçların etrafına dizilmiş insanlarımdan, ya boş ver artık unutmak gerek bazı istekleri bazılarını da gömmek gerek aldıkları yetmedi mi bedenimden kopardıkları parçalarla...

Ya insan özleyemez mi sevdiğini, bir şekersiz kahve içmek istemez mi sevdiğinin göz kirpiklerini sayarken...
Hayat ya bu isteklerin tümünün ardında yaşam isteği veya yaşamak sevgisi var ama sen sevgili sen varlığının yanında olmam gerek...

Ben sensiz dünyanın bir beldesini hiç düşlemedim, sensizlikle yalnızlığı seçmişim ama zaten başka çarem mi vardı ki haykıramadım sen yoksun ben nerede iç huzuru bulacağım diye...

Bu gün de güneş bir kayboluyor bir çıkıyor ortaya insan offf sıcak bile diyemiyor... dedim ya gitmek gerek yine yarısı denizin girintilerinde kaybolmuş sahil beldesinde kaybolmak gerek ama bir de sen olsan var ya güneş hep renk değiştirse de fark etmez artık...Bir de renkler le baş etsem, bazen maviyi çok seviyorum bazen de kırmızıyı.. çoğu zaman ikisi arasında dolanıyor yüreğim... hayat be sevdiceğim insan bazen ipe sapa gelmeyen düşüncelerde buluyor kendi sadece son kelimem belki de….Selam ...olacak sana…

Garip duygular içindeyim bu gün, renk takıntılarımla başlayıp, uzaklara veya uzaktakiler e dönüşen hasretle devam etti, daha ne olsun ki yettim ve bittim gibi bir söz ardı bu çaresizlikler, yetmek istemekse bitmek de ne oluyor demek de boşa uzaklar bitirdi attı beni obruk düşünce çukuruna ve tek cümleye bağlandı bu tüm bu günkü düşünceler, “ben özledim sevdiğimi yetti bu uzaklardaki hasret kokusu içime doluştu bu gün…

Mustafa yılmaz