Kırmızı ya da başka bir renkte kitap yazmalı. Şöyle Jung ile başedebilecek derecede renkli. Böyle buyurdu Şoreş, demeli. Zihindeki haritada kendine yer bulmalı kelimeler. İnsan olmanın nörolojik sınırlarında gezinmeli; zaten her şey bir hastalık tehdidi, beklentisi, sureti…

Asıl olan, asıl olay sevişmekten artakalan nevresimler. ‘Sevişmek’ kelimesi küçücük burjuvalığın kapısını çalsa da okuyucuda, kullanmaktan çekinmemeli. Hem en dipteki sınıfla orta sınıf arasındaki yelpaze o kadar geniş ki, serinlemeli.

Kaç bin kelime yeter ki beyindeki habitusu tanımlamaya? İnsanlar daha fazla kelime kullanarak etki alanına alınabiliyorsa istihbaratta, kelimelerden büyü yapma sanatıysa aşk, tutkuya varmak ne kadar sürer ki?

Kara ya da başka bir renkte kitap yazmalı. Donatien Alphonse François le Marquis de Sade cehennemde karşılayacaksa bizleri, al bu senin hediyen, denilmeli. Mevsimsiz bir gri ki gri kül rengi, ölüm rengi, renksizliğin rengi… Saçılmışken ortalığa ahengiyle tanrının, varolmanın nedenlerinden bir neden beğenmeli; şöyle indirimde olanından kimsenin beğenmediği…