Nüktenin bol olduğu bir ortamdayım,
Sözler durmadan çarptırılıyor,
Herkes beceriyle kendini savunuyor.
Korktuğum başıma geldi,
Sıra benimdi...
Salondakiler nutkumu kesti.
Kanım çekildi,
Ortamı hafifletmek için öksürdüm.
İşi espiriye döktüm..
İnsanları güldürürsem,
Sanata hizmet etmiş olurdum..
Olurdum olmasına, gülünç olmaktan korkuyordum.
Belki benden önceki nüktelerin birini,
Ters çevirir; işin içinden çıkardım..
Haydin dostlar, ben söyleyim siz gülün.
Soracağınızı sorun,
Asacağınızı asın, keseceğinizi kesin.
Harbiden midem bulandı benim..
İnsan kendinde olmayanı,
Ne kimseye verebilir, ne öğretebilir.
Sevgi olan yerde kanun geçersiz bilinir.
İnsanı birleştiren şey nedir?
Ortak nokta değil midir?
Cancağızım, ben neysem oyum..
Artım, eksiğim, kırığım , bütünüm hepsi sizin.
Ben sizleri seviyorum,
Ortak noktalarımızı düşünün,
Aynı şey için atmıyor mu yüreğimiz.
Niye birbirimizedir menzilimiz?
Niye ortak sorunlarımız değil ki hedefimiz?
Asiye