Buna hepimizin hemen cevap vereceğini/verdiğini duyar gibiyim.
Çünkü dilimize yerleşmiş bir deyim vardır da ondan:
-Kitabın ortasından konuşmak/konuş!
Acaba öyle midir?
Bu nereden baktığımıza bağlıdır bence.
Yıllar önce,bir söz okumuştum bu konuda.Mealen yazar şöyle diyordu:
-Kitaba iyi başla,iyi bitir.Ortasını ne ile doldurursan doldur!
"Ezberimin" tam tersi bir anlayıştı bu.
Ama zaman içersinde hak vermeye de başladım bu söze.
Sözü başı ve sözün sonu çok "önem" verdiğim kavramlar oldular zamanla.
O zaman iyi başlayıp,iyi bitirmek daha doğru gelmeye başladı bana!
Mesela bir mümin için,sözün başı her şeyin başıdır!İşe başlarken,bir yola koyulurken,evden çıkarken ağzından çıkan ilk söz "çok söz" oluverir:
-Bismillah...
Leyla ile Mecnun adlı hikayesini birkaç kez okudum.Ama son okuduğum zaman,başındaki şu cümlenin çok şey olduğunu fark ettim:
-İnsan bilirse,söz,can demektir!
Ve Yunus’un bir dörtlüğü de çok anlamlıydı bana.Sözün başında "ders verir" gibi!
-Kişi bile söz demini,
Demeye sözün kemini.
Bu cihan cehennemini,
Sekiz cennet ede bir söz.
Sahi neden sekiz ki,dokuz,on değil diye de düşünmedim değil.
Ama yaşarken,bu sayının dahi tesadüf olmadığını,bir tarihi hakikatı ya da inancı açıkladığını gördüm,başkalarıyla da paylaştım!
İslam inancında cennetin sekiz kapısı olduğunu daha sözün başında ya da kitabın ortasına gitmeden deyiveriyordu:celal,karar,selam,huld,meva,adn,firdevs,naim!
Galiba kitabın ortasından konuş sözü biraz havada kalır gibi.
İyi başla,iyi bitir daha çarpıcı gelmekte bana.
Ortasını ne ile doldurursan,doldur !