Gül ver bana; kökü inancın zemzemiyle sulanmış olsun. Ulaşsın kokusu, katılaşmış duyguların en harabe kırıntısına kadar. Ulaşsın ve okşasın vicdanın yıpranmış sayfasını. Çizsin şefkatin ve merhametin resmini kalbin tozlanmış duvarına.
Gül ver bana; toprağı şehidin kanıyla sulanmış olsun. Alsın masumiyetin hırkasını kelebekler, gül devri için hizmet eden gencecik fidanlara giydirsin. Giydirsin ki, sönmesin ellerindeki meşaleler. Sönmesin, insanlık için nümayan kalplerindeki ışık; silinmesin, alınlarındaki secde izleri.
Durmasın, yanaklarında akan ırmaklar dudaklarına doğru, aksın gül kokan gözyaşları. Aksın ki,solmasın baharın şiiriyle ayan papatyalar, nergisler, sümbüller, irisler, fulyalar, laleler...
Gül ver bana; dalları, Gül Devr’in ab-ı hayat çeşmesine uzanmış olsun. Dalından akan her damla, yeni bir gül bitirsin gönüllerde. Her dal, ayet ayet aşkla örülmüş olsun. Damar damar Musab’ın, Enes’in ve Hamza’nın şehadetiyle, kutsal davanın destanını haykırsın. Haykırsın, yalın ayak koşturan yiğitlerin ayaklarına çelme takan nasipsizlerin kalplerine.
Gül ver bana; dikenleri, aşkın yakan bestesiyle yankılansın deli divane sevdalıların kulaklarında. Yankılansın; Eyyub El Ensari’nin, Fatih Sultan Mehmet’in, Yavuz’un, Mevlana’nın ve Bediüzzaman’ın mübarek sesleriyle kulaklardan katılaşmış yüreklere.
Gül ver bana; yaprakları, Bedir aslanlarının kanıyla kıpkırmızı cennet koksun. Koksun ki, Medine’nin sokaklarında Ebubekir ile, Ömer ile, Aliy ile ve Osmanla soluk alsın kainat. Sahabe gibi yaşayan asrın delileri, bahar olup açsın kainatın bembeyaz sayfasında.

Gül ver bana; büsbütün aşk koksun, O koksun, Muhammed koksun.