Kalbim kırık…
Paramparça hüznün en acı saatleri vurdu yaralı yüreğimi; şimdi kanıyor inceden inceye…Yok devası.



Kızıl şafakların gölgesine sığındım; bırak onlar sarsın duygularımı… Ne vefayı hatırlıyorum, ne sevdaları! ... Unuttum her şeyi; kendimi bile…



Ne yağan yağmur ıslatıyor artık düşlerimi, ne savrulan yapraklar canlandırıyor hatıralarımı! … Ömrüme sığdırmak istiyorum tüm ihlaslı anlarımı…
Yitirdiğim onca zamanın bir silkinişi olmalı lâhutî saatlerin çağrısında… Sürgün etmeliyim tüm günahlarımı; kelepçe vurmalıyım, susturmalıyım hem de en derinlerden bir şeyleri ki kapansın yaram! … Ayrılıklar örtsün üzerini…
Sevdanın gurbetinde yorgun, garip bir bîçareyim şimdi…
Yorgunum! ...
Süzülen damlalarımı silemiyecek kadar yorgunum! ... Dalgalarım sûkutta öylesine durgunum… Hangi martı gelse, çığlığını duyamayacak kadar hissizim bugün…
Yaralarım var sarılmayı bekleyen… Kırgınlıklarım var tamiri imkânsız… Umutlarım var baharlarda hâzan olmuş… Dualarım var, ümitle beklediğim dileklerim var asumana uzanan…
Ne zaman güneş doğsa, ruhuma batışını izlemek düşüyor istemesem de…Her ümidin sonu batan bir güneş…
O güneş de bir gün doğar belki umutlarıma; hep beklediğim yarınlarıma…

Züleyha Özbay Bilgiç