SON VEDA

• 16 Ağustos 2016 Salı 23:53:04

Ne sen?
O yokuşun başındaki kahverengi boyalı evin
21 nolu tahta pervazı olan kapı arkasında bıraktığım,
masum utangaç kız?
Ne’de ben?
korkudan yaprak gibi titreyen tıfıl bir delikanlıyım artık!
Çünkü;
büyüdük büyüdükçe kirlendik kirlendikçe,
o tertemiz duygulardan binlerce ışık yılı
dahada uzaklaştık.
Uzaklaştıkça dahada yabanileştik.
Yabanileştikçe saldırganlaştık,
nefreti kini öfkeyi,kibiri işledik,
yüreğimize ilmek ilmek.
Şimdiyse;farklı yerlerde kendi duygularımızı
bir kenara bıraktık,
"bizden sonraki nesili
mutlu etme sanatı,,
isimli tiyatro oyunun tek seanslık sahnede
fiğuranıyız.
Her ne olursa olsun?
Sen yüreğimin,
en nadide köşesindeki;
o son vedamız’dakapının arkasındaki
ürkek bakışlı tatlı kız olarak kalacaksın.
.....Mete Tekçe...