Vakit Alacakaranlık,

Dans ediyor Yağmur Rüzgâr ile

Bırakmıyor tam olarak kendini onun kollarına bile bile...

Bazen bu bildiklerine isyan etsede,

Hatırlıyor o zaman kendini kaptırdığı günleri ...

Bırakırsa Rüzgâr ’ın kollarına o an onun için çok huzurlu olurdu.

Mutluluktan uçardı.

Peki ya sonrası

Ne olacaktı dersiniz?

Artık yağmur olmayacaktı,yağmur olmaktan çıkacaktı.

Ne toprak nefes alacak ne de canlı

Eskilerin dediği gibi hevesi kursağında kalacaktı.

Toprak o güzel kokusunu saçmayacak, o güzelim çiçekler açmayacaktı.

Nasılda isyan etmişti,

Börtü böcek, canlı cansız,ölü diri...

Anlamıştı aslında varlığının ne kadar değerli olduğunu

Vazgeçti kendinden bu yüzden hep ağladı durdu ,bu onun hic kavuşamadığı kavuşamayacağı aşkın

esaretiydi.





Belkide en başında düşünmeliydim.

Olmadı yapamadım kurtaramadım kendimi, bıraktım kollarına esir ettim kendimi...

O bitimsiz rüzgâra kapıldım belkide bu yüzden ondan sonra hic olmadım ne yağmur ne de burcu burcu kokan

toprak kokusu...







Kapıldım gittim,biliyorum bu yüzden bittim ama olsun canın sağolsun be Rüzgârım...