Karanlıklarım

• 6 Ağustos 2016 Cumartesi 15:33:25

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Bir yol vardı önümde, yürüyordum. Arasıra arkama bakmasam daha çok yol alacaktım. Kendimi ifade etmekte zorlanıyordum sevdiklerime. Yorgundum ve bunu kimse anlamak istemiyordu. Kiminin işine gelmiyordu kimi ise umursamıyordu belki de.

Zaman zaman küllerimden doğan yangınlara kapılıyordu ruhum, içine almadan etrafımdakileri kendi ateşimde kavruluyordum sessizce. İçimden taşırmıyordum hiç bir afeti. Kendime sığınıyordum hayata yenik düştüğümde. Hiç bir omuz taşıyamıyordu takatini tüketmişliğimi, teselli veremiyordu hiç bir söz.

Ne kadar kendimden vazgeçerek sevsem o kadar çabuk tükeniyordum işte. Yüreğimde izdiham yaratıyordu ihanete uğrama korkusu. Rüzgarın yönüne bırakıp teslim olamıyordum zamanın akışına işte tam da bu yüzden mutluluk kaçıp gidiyordu avuçlarımdan.

Bir çocuk kadar kandırılmaya hazırdım oysa, tutmasaydı gözlerimi karanlıklar.

Gerçek gücünü sınıyordu üzerimizde yalana yenilmişken doğrular. Kandan beslenen çukura dönmüştü dünya, çocuk cesetleri bile uykudan uyandıramıyordu insanoğlunu bu kabustan.
Zihnimi kazıyorydu ustura ağzıyla matem, ağıtlar uzun uzadıya suskuydu... Dilim dönmüyordu anlatmaya, yoktu acının alfabesi...

Gözlerim derin iki karanlık kuyuydu içine düşen her damla susuzluktan cinnet geçirtiriyordu. İflah olmaz çırpınışlarım vardı, umudu tüketmeyen bir yanım zulm ediyordu sanki diğer yanıma. Ölmeyi isteyecek kadar yorgun düşüyordum, renk vermeden... Dört duvar üzerime geliyor, nefesimi kesiyordu görünmez eller.

Şifa niyetine hasta oluyordum. Hesapsız döküloyordu dilimden kelimeler, sorgusuz sualsiz teslim oluyordum acıya. Göğüme düşüyordu vuslat. Yağmurla toprağa karışıp üzerime siniyordu ölüm ko(r)kusu.

sude nur haylazca