Fakirdi.evet çok fakirdi ancak gururluydu.şimdilerde saçları ve sakalları uzun,birde beyazlar düşmüştü o genç yaşta saçlarına.belki yattığı yer belli değildi,yediği yemek veya içtiği sigara ve şarap.şarap her zaman zengin sofrasında bir manzara değildi.işte ekmeği olmayan bu fakirin,olmasa da bir sofrası her daim bulunurdu şarabı.izlediği yollar karanlıktı.sahilde ip gibi yürürken arkasında sayısız mahlukatlar.belki de insanın zengin yaşamında olan dostları yerine bu fakir halinde arkasında yürüyen dört ayaklı mahlukatlar o dostlara değişilmezdi.nedeni de çok açık insan konuşur konuşur konuşur başının etini yer,en önemlisi hayatına yön vermeye çalışır.ama bu mahlukatların öyle bir şansı yok.sadece tek ses çıkarabilirler.adam yürüdü,ileride bir kız çocuğu ip atlıyordu.o kız adama baktı ve gülümsedi.çok şey anlattı bu gülümseme bu adama.bu haliyle bile insanların yüzünde gülümseme oluşturabiliyorsam diye aklından geçirdi.yürümeye devam etti.martılar başının üstünde uçuşuyorlardı.adam bir caddeden sola döndü.köhne bir evin kapısından içeri adım attı.evde kimse yaşamıyordu.bir köşeye geçti şarabını yudumladı,düşünceleri kadar eski ve bitap evde.maziye gitti aklı,bir zamanlar ne saygın bir kişiydi.etrafında insanlar eksik olmazlardı.birde şimdiye baktı.bir şarap dostu,bir sigara ve sararmış sakalları.eskiden ben böyle değildim dedi içten bir sesle sonra haykırdı,tüm benliği içinden çıkıp sanki tekrar geri döndü.beni sizler böyle yaptınız.Ey İnsanlar….