Sana benzettiğim silüetler arasında bu kaçıncı aldanış ? Merhaba sevgilim. Korkma bu kez benim.
Veda edemediğimiz günden kalma bir ayrılık saklamışsın dünyaya. Hayat yeni izler armağan etmiş sana.
Yazmaya hazır değildim yaşamaya olduğu kadar. Ama bir son varsa bilmelisin, sonlar başlamayanlar içindi.
Bu yüzden gittiğin yerden başladım ölmeye. Yıllar geçti ve saatler düşman oldu bana. Saat bir türlü geçmedi seni.


Uzaktan izlemiştim seni beyazlar içinde. Hayallerim hayatı olmuştu bir başkasının. Alışabildiğim kadar nefes,
Sevebildiğim kadar sen ve bize ait olan her şey, başka bir şairin ön sözüymüş oysa. Karalama defteriydik.
Hiç sahibi olmadığımız bir rengin ressamıydık seninle biz. Unutabilmek için mi her gün hatırlamayı seçtin ?
Yoksa biz süresi dolan herşey gibi miydik ?


Ellerini görüyorum bir başkasında. Bir gün buluşmak için ayırmamış mıydık ellerimizi ? Kalbini görüyorum.
Yoksa çarpan her ritmine mi kapılmıştık adına aşk deyip ? Bizi görüyorum bir başkasında. Çocukların, ne kadarda benziyor çocuklarımıza...


Anladım ki kaybetmek sadece kaybetmektir. Ne ihanetin her türlüsü gelip kucaklar hakkını.
Ne ayrılıklar dindirir acını. Özürler daha bir düşman sırıtır yüzüne ve maskeler başka bir insan eder seni.
Bakamadım gözlerine. Mutluluklar dileyemedim sende bıraktığım bene.
Beyazlar bazılarına hayaldir,
Bazılarına kefen.
Hayalin olsun kefenim ve unutma,
Seni çok sevmiştim.