Her gün yaşamak ve ölmek arasında kaldığım zamanlarda vazgeçiyorum bu yok oluştan.
Hayat kendisini hiçbir yere ait hissedemeyenlerin kabusudur , rüyalar ise; tüm iç sıkıntılarının avuntusu.
İçimdeki boşluk gitgide büyüyor, yol aldıkça çoğalan sancılar yer ediyor kendine. Rüzgarın kıpırtısı savuruyor hüznün yapraklarını. Doğanın tüm canlıları sınamasıdır keder. Keder dediğimiz şey yokluğuna alıştığımız insanları anımsayabilmek, hatıraları yüzümüzde tatlı bir tebessümle yaşayabilmektir.

Ölüyorum ,avunuyorum gülüşünle yer ediyorsun yok olmaya yüz tutmuş varlığımda. Sesler ayrılmış birbirinden , her şey yerli yerinde bu düzen boğuyor beni. Basmakalıp düşünceler, sevişmeler uzaklaştırıyor beni kendimden, herkesten.
Oysa ben an’a tanık olmak istiyorum, küçücük an’ları kaydetmek zihnime.. beynimin her zerresinde savaşsın istiyorum bu an’lar. Umudum; geçmiş ve geleceğe değil yalnızca bu anların varlığına soyunabilmektir.

Gözlerim tükenmiş bir kederde, yüreğim can çekişiyor. Bilmediğim bir şarkı beliriyor diyorum ki yeşereceğim, kök salacağım . Yerle bir olsun kötülüklerin tümü , eğiliyorum bir ağaç kavuğuna;
‘’beni de kendinden bil ki sana minnettar kalayım’’..