Hani en dibe vurursun ya bazen. Sanki dünyanın ağırlığı,güçsüz omuzlarına yüklenmiş gibi hissedersin.
Yine de umut edersin, son bir hamleyle çırpınıp suyun yüzeyine çıkmayı. Nefes almak için yukarı çıktın mı,öğrenmişsindir artık mücadeleyi...

Şu da gerçek/ki!
En çok yaralayan can acıtmaları/da dostum dediğin insanlardan görürsün.Sayamamış/sındır kaç defa hayal kırıklığı yaşadığını,samimiyetine aldandığını.
Onca savaş vermişsindir kendini anlatmak için. Üzülen taraf hep sen olsan da, yorulursun bir zaman sonra. Farkına varamasan da boş vermeyi çoktan kavramışsın/ dır aslında.

Anlarsın, bu dünya da kendinden başka kimsen olmadığını. Tek dostunun da düşmanın da kendin olduğunu...
Acılara doymuşum boş laflara karnım tok diye teselli edersin sonra kendini. Herkesi kendimiz gibi bilmişiz kaybediş/ lerimiz hep ondan,ne yalaka olduk ne haksızlık yaptık der,hikayen tecrüben olur.

Ruhun isyanlarda/dır, inziva/ya çekilirsin.
Biraz geç kalsan da huzuru keşfedersin. İnsanlar yerine bir sahil/de,
uçan bir martının kanadına takılıp denize dalıp çıkarsın.Gözün ise
denizin kıyıya ağır ağır vuran dalgasında, kulaç atıp hayallerini yüzdürür sükûneti bulursun...

Filiz Telek