0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
743
Okunma
Rüyamda bana emanet edilen bir bebeği kucağımda taşıyarak ıssız bir yolda yürüyordum. Her taraf griydi. Öyle bir sahiplenme hissiydi ki onu sımsıkı sarıyor, sanki gizliyor, bir daha kimseye vermek istemiyordum. Belki de çok uzaklara gitmek için çıkmıştım onunla yola. Bilmiyorum. "Hiçbir zaman çocuk sahibi olmayacağım." diyen ben güzel bir rüyadan uyandığımda koca bir hayattan geriye avuçlarımdaki boşluğu farkettim. Öyle bir boşluk ki, ne hayata boşvermişlik, ne umursamazlık hali, ne "olmadı çeker giderim uzaklara" nutku, ne kendime yetebilme düşüncesi, ne de attığım kahkahalar tutunabilirdi. Ben tıpkı yaşadığım gibi bir kuytuda yalnız ölücem galiba.
