O En Büyük Vekil

Bu öyle bir dünya ki, bir yerde doğan bir bebekten dolayı sevinçle gözyaşı dökülürken, hemen yanı başındaki evde de biri öldüğü için gözyaşı dökülmektedir.
Yani hem doğarken ağlıyoruz hem de ölürken…
Her iki olayda da gözyaşı dökülür gözlerden.

Toplumun temel ve önemli hastalıklarından biri, “armut piş ağzıma düş” şeklinde yaşamayı âdet haline getirmiş olma alışkanlığıdır.
Böyle bir rahatlıkta, kendileri rahatça oturacak; ama birileri de onların arz-talep, hak, hukuk ve adaletleri için mücadele edecek diye düşünülmesidir..
Bu da yetmezmiş gibi, üstüne üstlük bir de ara sıra ortaya çıkacak, bu mücadele eden kişileri eleştirmek gibi bir ahmaklığın içerisine düşenler olmaktadır.

Sözde her şeyi, anlayan, bilen, akıl veren; ama aslında hiç bir şey yapmayan, kılını bile kıpırdatmayan bir toplum haline geldik.
İlgisiz, alakasız, her şeyi seyrine bırakan bir toplum, neleri kaybettiklerinin farkına varmadan, maceraperest bir ruhla, statükocu bir yaşama hapsetmiş şekilde bir ömür tüketiyorlar.

Dünya nimetlerine ne kadar çok kendimizi kaptırmış ve kölesi durumuna gelmişiz.
Çakırkeyfi bir vaziyette, çevremizde, acı mı var, gözyaşı mı var, neler oluyor…
Hemen her şeye kör, sağır, dilsiz yaşıyoruz ya da öyle yapıyoruz.
Biz de dâhil olmak üzere, dünyaya bulunan ne varsa, kesinlikle hepsi toprak olmayacak mı?

Bugün Mübarek bir gündür,
Kimi selam, merhaba der, başın sağ olsun, kimine hoş geldin,
Kimi güler aldığı haber mucibince…
Kimi ağlar sevdiğini kaybettiğine…
Ne oldum değil, ne olacağım deyip murakabe etmeli,
Fani dünyada mutlu, ukbaya huzurlu gitmeli.

Bulunduğumuz yer, şüphe yok ki çok büyük meşakkatlerle elde edilmiştir ve çok kıymetlidir.
Hayatta kalma şansın, herkesin bağlı olduğu kişilerin şansı kadardır.
Malum herkes bağlı olduğu, koruduğu, kolladığı, saygı duyduğu kadar, kendi hayatta kalma şansını arttırır ve yaşam alanını büyütür, anlamlandırır.

Bazen bazılarını ve bazı şeyleri ( her şey) Allah’a havale etmek en iyisidir.
Çünkü hakkı alan da veren de en büyük vekil Allah’tır.
Bazılarına ve bazı şeylere gücü yetmeyenin, ne ağzı vardır ve dili, ne de değiştirecek gücü…
İşte o zaman, tevekkül edip Allah’a havale etmek güzeli.

Şu fani ömrümün zifiri karanlık tünellerinde
Karabasanlara gark olmuş ilerlerken...
Yürekte bir sıkıntı başını almış gider.
Depreşen duygu seli sessiz, ıssız ve sensiz yol alıp ilerler.
Bir enaniyet ki sormayın dostlar.
Kurtuluş yok, hep mengeneye sıkışmış gibi çabalayıp durur.
Özlem, vuslat, sıkıntı, tebessüm, mutluluk cömertçe dökülüverir.
Bazen sahiplenemeden hece hece, mısra mısra...
Tren vagonları gibi dizilirler arka arkaya.
Sonra...
Sonra, bir bakmışsın ki deli dolu bir şiir oluvermiş.
Uslanmaz, arlanmaz ve önlenemez olmuş duygular

Bazı insanlar çok ballı oluyor.
Hani balı bazıları yer ya da onu bulur, arı da bazılarını sokar misali!
*
Bazı sıcaklar bazı sıcakların soğutucusudur, kliması gibidir.

Kerim BAYDAK
kbaydak61-artan@hotmail.com