İnsan sevdiğine yakındır, sevmediğine de en uzak.

Mesafeler aşkta engel değildir. Kilometreler arttıkça iki kalp arasında hasret artar, özlem artar.
Aşk, mesafeleri ortadan kaldıran bir yolculuktur. Asıl uzaklık sevgisizliktedir. Sevgisiz birlikteliklerde yüzler solar, kalp mutsuzlaşır, yarınlar umutsuzlaşır.
İnsan solmaya başlar kendi zindanında sevgisizlikten. Prangalarını bazen kendisi, bazen toplum takar ayaklarına. Fırlatıp atması güç görünür çoğu kez hayali prangaların.

Aşk, cesaret verir, çünkü yaşamak için en büyük nedendir aşk.


Oysa birbirini seven iki kalbin mesafesi ne kadar uzak olabilir. Sevenler arasındaki mesafe, aşk ölçeğiyle ölçeklendirilebilir ancak. Dudaktan dökülenler değil, gözlerden ve gönülden dökülenleri dinlemelidir insan.

İki kalbi yakın eden ise sevgi sözcükleridir gönül hazinesinden söylenmiş olan. Sadece sözcükler mi? Hayır! Eller, dudaklar ve en çok da gözler fısıldar aşkı sevgiliye. Seven bir göz ile sevmeyen bir göz nasıl da farklı bakar görmesini bilene.

Hele bir de el ele, kola kola, ten tene olup da asırlarca uzak olan insanlar vardır birbirine. Bunlar sevgiyle bakmaz, aşkla konuşmaz, yürekleri küskündür birbirine. Birbirlerinin cellatlarıdır aslında bu sevgisizlikleriyle.

Bir yumruk kadardır kalp, içine dünyaları sığdırır seven insan.
Sevgisiz kalpler ise noksan ve kusur arar karşısındakinin gölgesinde.

Kusur arayan kusur bulur, aşk arayan da aşk. Ne arar isen onu bulursun gönül aynasında.

Hayat kısacık bir film gibi ve senaristi de sizsiniz, kameramanı da, yönetmeni ve ışıkçısı da…

Kendinize nasıl bir rol yazdıysanız onu oynarsınız. Neyi çağırır iseniz, o sizi bulur. Neyi kovarsanız o, sizden uzaklaşır.

Kendisine yakın olan, başkasına da yakındır.

Kendisini sevebilen, başkasını da sevebilir.

Kendisinden nefret eden, başkasından da nefret eder.

Kendisine merhamet eden ve bağışlayan, başkasını da bağışlar ve merhamet eder.

Zalimin zulmü en çok kendisinedir.

Zalimi en büyük acıyı gülümseyerek verirsiniz. Hayatınızdaki tüm zalimlere gülümseyin.

Sonsuz zaman karşısındaki izafi yaşantımızda aynadaki süetimize gülümseyebiliyorsak ve bizi görenler sevgiyle varlığımıza gülümseyebiliyorlarsa tam olarak yaşamışız demektir. Yoksa ruhen ölmüşüzdür ve bedenen gömülmeyi bekliyoruzdur.

Gök kürede “hoş bir seda” bırakabildiyseniz, yaşamışsınız demektir.

Ve gülümsemek yüz ile değil kalp ile olmalıdır. Asıl zenginlik size güler yüzle bakan gözlerdedir.

Allah herkese güle güle ölmeyi nasip eylesin, ağlayarak değil.

19.07.2016-02.04.2016-İstanbul
Abdulkadir Güngör