Ben yedi,sekiz yaşlarımda bir çocuk iken,mahalle aralarında,sokaklarda mahalle arkadaşlarımla top oynar,maç yapardık.Bir gün maç sırasında,bir arkadaşım,topa sert bir şekilde vurmuş,komşumuzun pencere camını kırmıştı.Bütün çocuklar korkup kaçmışlar,saklanmışlardı.
Oysa,ben korkmamış,saklanmamıştım.Bu kargaşayı duyan fırıncı ustası Celal Usta yanıma geldi ve sordu: "Ne oldu? Bu camı kim kırdı" diye sordu? Bende "Ben kırdım,Celal Amca,özür dilerim,yanlışlıkla oldu" dedim.Adamcağız bir bana,bir de kaçan çocuklara baktı ve sonra bana dedi ki; "Aferin oğlum,bir zarar dahi yapmış olsan,korkma,kaçma ve yalan söyleme.Böyle yaparsan ileride büyüdüğünde sevilen,sayılan büyük ve değerli bir adam olursun" demişti.Hala bu sözlerini dün gibi hatırlarım.
Bir kaç gün sonra da Celal Usta babamı görmüş ve ona:"Ne kadar,güzel ve cesaretli bir çocuk yetiştirmişsiniz,camı kıran çocuklar korkup kaçtıkları halde,oğlunuz kaçmadı ve bana ben kırdım dedi ve özür diledi dedi." Bu yüzden sizi gönülden kutlarım,bu çocukla ne kadar övünseniz azdır" demiş."
Sonra babam eve geldi,olayı bana tekrar anlattırdı,Celal Usta’nın söylediklerini anlattı ve benimle gurur ve onur duyduğunu söyledi.Elindeki küçük hediye paketini de,beni yanağımdan öperek hediye etti...