Sancısı büyük sevdanın yetim duyguları dökülüyor
Her seferinde,son/bu muydu sonumuz böyle mi olmalıydı?
Oysa ki kapısı aşk diye çalan liseli aşıklar gibi girmiştin gönlüme...
Şimdi unutulmaya yüz tutmuş,sevdamı seriyorsun önüme
Olmuyor be sevgili unutulmuyor...
Paslı küreklerle ne hasatlar kuruttum yüreğimde
Ruhumu toplayıp çekildim en derin yalnızlıklara
Yokluğunda ne fırtınalara yakalandım’da banamısın demedi.
Feda ettim sabır taşlarımı yinede kıyamadım sana.
Dokunamadım o aşkı yıkmaya.
Sen başka kirli hançerler saplasanda yüreğime,
Ben sana hep varmışsın gibi baktım sevgili...
Kovmadım seni gönül evimden sus dedim yüreğim!
Avucumun içine sıkıştırdım hüznü,özlemleri kimseler bilmesin diye. Sesim soluğum bile çıkmadı sen aşkımızı tekmelerken de. Gözyaşım hiç dinmedi aktı! Ama sessizce...
Sırf sen üzülmeyesin diye razı oldum senden gelen ayrılığa!
Bir dilenci gibi kovulurken gönül kapından
Gıkım bile çıkmadı sevgili İhanetin makası kördü söküp atamadık Sonramı kovulan ben beraber kaybolduk.
Gözümü açtığımda Sultanahmet’te el açmış seni dileniyordum.
Bir çift gülüşünle belki karnım doyar diye.
Hiç yorulmadan ama nafile
Sensizlik hüküm sürüyordu en cılalısından.
Yinede pes etmedim
Anlamsız sellerin yağmurunda çamura saplandım
Düştüm feryadım figanımı aştı yine de kalktım yüzümü bir yudum senle yıkadım.
Sen unut derken ben binbir umutlarla yine sen doluydum. Unuttuğum melodileri bile sende hatırlıyorum
Nakaratlarını beraber söylediğimiz.
Gözlerimi sende kapatıp sende açıyorum
Puslu bir İstanbul sabahında yine sana çıkıyor bütün yollarım. Mevsimim sen ayım,günüm,gecem,saatim her saniyem sen oluyorsun.
Ama nafile. Kangren olmuş duygularım yine bir yudum sen diyor. Yokluğunun tokadı ağır sevgili.
Sensizlik her saniye kırbaçlanıyor
Sayısını unuttum artık bu kaçıncı
Fırtınam dindi kasırgalar sustu geriye bir tek beynimde son dakika olarak
Özlemlerin geçer durur.
Olmuyor sevgili,beceremiyorum sensizliği.
Yüreğimde yeni şehirler kuramıyorum.
Yokluğunda bir ben bile olamıyorum.
Güneşim batıyor gün doğmuyor...