Bir ucundan takılmışım hayata.Yiyorum,uyuyorum ve bildiğim bir işi yapıyorum.’’İyi’’demek adetten olmuş ’’nasılsın’’sorusuna.
İyimiyim, kötümüyüm ben de bilmiyorum.Uzun uzun da düşünmüyorum artık.Gün ne getirdiyse yaşıyorum sıradan.Acele giyiniyorum,telaşlı sokaklarda koşar adım yürüyorum.Dolmuşla cebelleşiyorum, işe yetişirken.
Dümdüz yaşamayı öğreniyorum bu arada,zor olsa da.Aşkı kaldırdım tozlu raflara.Gülümserken etrafa anlamını bilmediğim bir sükut var tadımda.Duygularım darmadağın,parçaları kaybolan bir sevda resminin pazılı.Çocuklar gibi yap boz oynuyorum yalnızlık kokan gecelerimde,dümdüz yaşamak için çabalıyorum.
Akşamları ayak üstü atıştırıyorum.Kimsesizliğimi, balkonun karanlık köşesinde kahvemle paylaşıyorum .Bazen, bir arkadaş dediğim arıyor.Derdini dinliyorum anlamsız sözler sarfederek.
Artık hayaller de kurmuyorum rengarenk.Dedim ya aşkı rafa kaldırdım.Hayaller de aşksız olmuyor.Dümdüz kalıyor, onlarda ben gibi yavan. Aşk olmayınca.Bu yüzden hayal kurmak yerine yatağıma uzandığımda uyumak için koyunları sayıyorum:bir,iki,üç....bin diye.
Bu günlerde bir de ülkeyi terk etme telaşındayım.Valizimi topluyorum,içim bir tuhaf.Biletim en üst çekmecesinde masamın,bakmaya korkuyorum.Gitmek mi zor kalmak mı? Bilmiyorum...
Hayata kızıyorum.Dümdüz yaşamayı öğretemedi diye.Kıyısından köşesinden tutunalım dedik,güçlü olalım istedik ya hani..Özgürlüklerimizi bile farketmeden başkalarının kelimelerine zincirledik.
Ben küçüklüğümde de Leyla ile Mecnun’u dinledim babamdan.Nasıl öğrenirim dümdüz yaşamayı? Sevda masalları olmadan,tatlı hayaller kurmadan,bazen de sevgili için ağlamadan,nasıl yaşar bilemiyor ki insan olan insan.
Dümdüz yaşamak ha? Yok ben istemiyorum..Hayat,bana, sevdalarınla gel,gülüşlerin kadar acılarınla da gel..Ben hazırım ağlamaya insanca ve hazırım seni yaşamaya,doyasıya..