Hayatımız boyunca ya da yaşadıkça hayata,aşka,insana,şiire,felsefeye,mesleğe,etiğe,ahlaka,inanca vb.yüzlerce konuya dair kitaplar okur veya tartışmalara tanıklık ederiz.
Okuduğumuz ders kitapları da cabası tabi.
Onlarca konuya dair fikir ve bilgi sahibi oluruz.
Öğrendiklerimizi istif etmeye(yığmaya) kalksak oldukça uzun bir yapı ortaya çıkar kesinlikle.
Ama ya bunlar arasından "doğruyu" seçmek o kadar da kolay olmaz değil mi?
Mutlak "doğru" değil tabi ki...Kendi doğrumuzu/doğrularımızı.
İşte o zaman yapılacak basit bir egzersiz kalıyor bize.
Öğrendiklerimizi/bildiklerimizi "tartmak."
Yani neyin doğru,neyin hatalı,neyin yanlış olduğuna dair sonuca varmak için "tartmak."
Kilo kilo değil tabi ki.
Hangileri gereksiz,hangileri değerli gibi kategorize ederek mesela.
Yeni okumalar yapıyordum.
Orada 16.yüzyılda yaşayan Montaigne’nin şu güzel sözüne rastlayınca yazmak istedim:
-Düşüncelerimi saymam(istif etmem),tartarım.Saysaydım iki kat yüklü olurdum.