METCEZİR

• 27 Haziran 2016 Pazartesi 17:29:29

Metcezir
Sana seni ne kadar sevdiğimi anlatmaya çalıştım. Yıllarca. Sen duvarlar ördün, şimdi de senin sesin bana gelmiyor. İnsan unutamıyor, sadece yokluğuna alıştırıyor. Alıştığım dediğim anda bir bakıyorum, mesajın geliyor. “ Nasılsın” Aslında nasıl olduğumun önemi yok. Bunu biliyorum. Senin bana yaşattığın acının mislini yaşatmak geçiyor bir an içimden. Sonra vazgeçiyorum.
Bildiğim tek şey var. Kimse seni benim kadar sevmeyecek.
İçtiğin yarım söndürdüğün sigarayı peçeteye sarıp saklamayacak.
Kredi kartının şifreleri senin adının baş harflerini yapmayacak.
Seni sakladığım, sandıktan kimse dışarı çıkaramayacak.
Gömdüğüm kalbimde kimse seni görmeyecek.
Seni bensizliğe mahkûm ettim, bir zamanlar sen beni sensizliğe mahkûm ettiğin gibi,
Gözlerinin derinliğinde kaybolsam da, yıktığın virane de artık sana yer yok.
Telefonunu, adını sileceğim.
Senin için dökecek bir damla bile gözyaşım kalmadı.
Özür dilemek, af dilemek neye yarar.
Artık çok geç. Senin kapanmış yaraya tekrar tohum serperek yeşermene asla izin vermeyeceğim.
Bana iyi gelmiyorsun.
İnsan nefret ederken aynı anda sevebilir mi? Olumsuz taraflarını düşünüyorum. Mıknatıs gibi zıt iki kutup olduğumuz için mi birbirimizi çekiyoruz. Çözemiyorum.
Seni Seviyorum. Aşkım. Eskiden bu sözü duymak için can atan ben, şimdilerde senden duyduğumda sadece yapmacık geliyor. İnandırıcı değil.
Sevmek, adını duyduğunda içinin titremesidir.
Sevmek, zarar gelecek diye üzerin titremektir.
Yalnız kaldığında aklına gelecek, istediğinde oynayıp, bıkınca kenarı atılacak bir oyuncak değidir.
Senin her gelişinin gidişinde dönmeyeceğini bile bile beklemek eskidendi.
Ben seni değil, seni sevmeyi sevdim. Ben seni değil, seni beklemeyi sevdim. Zerrin Özer ne güzelde söylemiş.
Artık ne seni sevmeyi, ne de seni beklemeyi seviyorum.
Seni silmeyi seçiyorum. Her şey çok daha güzel olacak. Zaten yoktun. Yokluğumda dokunmaz sana.
Mutlu ol. Mutlu kal…
n@rgis