ÖNYARGI

• 16 Ağustos 2008 Cumartesi 12:10:56

‘İnsanlardaki önyargıyı parçalamak benim, atomu parçalamamdan daha zor.’
Albert Einstein

Çok sevdiğim ve de evimin duvarında kocaman bir şekilde asılı olan bir sözle başlamak istedim yazıma.

Gerçi olacak iş değildi bu yazıyı yazmak ama nereden geldiyse geldi ve oturdu beynimin orta yerine.

Bugün bir kitabımın kapağına bakarken hatırladım. Kitabın dış yüzünü beğendiğim için almıştım. İçeriğine bakmadan, ne anlatıldığını bilmeden, araştırmadan alıp gelmiştim. Oysa bir kitap alırken, hakkında bir şey bilmiyorsam eğer; içeriğine bakar, birkaç sayfayı okur alırım. En azından bir fikir oluşturabilmek adına yaparım bunu.

Aynı şekilde az önce, şiirlerin başlığına bakarak seçim yaptığımı fark ettim!
Nasıl kızdım kendime bilemezsiniz. Belki de bir başlık yüzünden neler kaçırıyorum, kim bilir?

Sizlere de olmuştur, bir şiir yazarsınız ve başlığını bulmaya çalışırken belki de şiire harcadığınız zamandan daha fazla zaman harcarsınız veyahut bana olduğu gibi şiirlerin arasından başlığa bakarak seçim yaparsınız.

Ne kadar doğru olup olmadığını tartışmayacağım sevgili dostlar. Çünkü; bunlar konuma birkaç örnektir sadece. Hangimiz, hayatımızın bir çok alanında önyargıya mâruz kalmıyoruz?
İş seçimi, eş seçimi, okul seçimi vesaire…

Bu sitede bulunduğum süre içerisinde çok yaşadım bunu, bir yorumumdan yola çıkarak bana pay çıkaran insanlarla da karşılaştım, bir yorumumdan yola çıkarak beni dost bilen insanlarla da. Bence, her ikisi de yanlış. Bir insana, birkaç cümleyle kılıf giydiremezsiniz! Örneğin, bazen şiir yazıyorum ve yorumlarda şiir benimle özdeşleştiriliyor. Hayır dostlar hayır. Ben karşımdaki insan yerine kendimi koyarak da şiir yazabilirim. Bütün yazdıklarım, yaşadıklarımın birer parçası olsaydı eğer; bir yerde tıkanırdım. Öyle değil mi?

Neyse, konuyu saptırmayayım. Çok güzel bir hikaye var sizlerle paylaşmak istediğim. Bu hikayeyi yeri gelir radyoda da seslendiririm. Aslında konunun çok güzel özetini veriyor kanımca. Belki bileniniz vardır, ne zaman bu hikayeyi okusam kanım donar ve üzülürüm akabinde hemen aklıma gelir: önyargı.

Hikayemiz şöyle:

‘Uzaklarda bir köyde, kocası, çocuğu doğmadan ölmüş, tek başına
yaşayan hamile bir kadın kendisine arkadaş olması açısından dağda yaralı olarak bulduğu bir gelinciği evinde beslemeye başlar. Gelincik kadının yanından bir an bile ayrılmaz.

Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallaşır. Bir kaç ay sonra kadının çocuğu doğar. Tek başına tüm zorluklara göğüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadır. Günler geçer ve kadın bir gün bir kaç dakikalığına da olsa evden ayrılmak zorunda kalır.

Gelincik ile bebek evde yalnız kalmışlardır. Aradan biraz zaman
geçer ve anne eve gelir. Eve geldiğinde gelinciği ve kanlı ağzını görür. Anne çıldırmışçasına gelinciğe saldırır ve oracıkta öldürür hayvanı. Tam o sırada içerideki odadan bir bebek sesi duyulur.
Anne odaya yönelir Ve odada beşiği, beşiğin içindeki bebeği ve bebeğin yanında parçalanmış olan yılanı görür.’

Acı bir hikaye. Görüyorsunuz değil mi? Bir önyargı nelere mâl olabiliyor.

Önyargılı kararların bir çoğu ardında pişmanlık saklar, keşkeler saklar.
Belki de bir önyargı yüzünden çok güzel bir dostu kaçırabilirsiniz, çok güzel bir işi, eşi, okulu vesaire… Buna dair nice örnek verebilirim.

Kıssadan hisse, bir önyargı hayatınızı dahi mahvedebilir.

Lütfen, bir şey hakkında karar vermeden evvel, uzunca düşünelim ve nelere yol açabileceğini tartalım.

Önyargısız bir hayat temennisiyle.

Sevgiyi ve saygıyı hak eden herkese sevgiler ve saygılar.

Beğen