SEVDİKLERİMİ DE SEVMEDİKLERİME KURBAN VERDİM

• 21 Haziran 2016 Salı 01:28:32

Üzüldüm,sinirlendim,herşeyi yerle bir etmek istedim ama sadece gözlerimi devirdim.
Baktığım ve gördüğüm arasında bir fark kalmamıştı hayatımda.
Ne bakıyor,nede görüyordum artık.Geçtiğim yerleri,yiyip içtiklerimi,konuşup konuşmadıklarımı anımsamıyordum.
Sevdiğim şeyler de sevmediklerime yenilmişti.Artık her şey sevmediğimdi.
İyi olmaya alışmış, her şeyi iyi görmeye çalışmış bu kızı da karanlıklarına boğmuşlardı.
Mevsimlerin değiştiğini takvim yaprakları değil ağaçlardan düşen sarı yapraklar hatırlatıyorlardı.
Özlediğim evimizin bahçesi bile bu denli yabancı gelirken ben neyin hasretini gideriyordum?
Dışarıyı algılamakta zorluk çekiyordum.Bir sene içerisinde ne çok şey değişmişti böyle.
Hem dış alemde hem de iç alemde.Yanılıyordum her halde her şey bu kadar değişmiş olamazdı değişen bir şey var ise o da nihayet kendi düşüncelerim olmalıydı.
Büyüklerin hayatı düzene koymak değiminden nefret ediyordum çünkü hayattı bu onu bir düzene koyamazdın dışarıdan bir müdahale kaçınılmazdı.
Mesela biri gelir sana gülümser kendine aşık ederdi bu benim hayatımı ilgilendiren bir detayken ben buna nasıl hükmedebilirdim.
Bunlar hayatta kaçınılmazken onların düzenden kasıtları ne idi?Düşünüyordum ne düşündüğümü ise bilmiyordum.
Haftalar önce çok sevdiğim bir insanın arkamdan söylediği çok kötü bir sözü işitmiştim.
İnanmak istememiştim ama nihayetinde yine inanmıştım.Çünkü inanmak benim ilacımdı.
Söylenen bu sözün ağırlığınıda atıp boynuma bu şekilde yaşamaya çalıştım,alıştım da bir müddet sonra.
Hayatta alışmak zorunda kaldığımız da kaçamadığımız en büyük gerçekti.
Hiçbir şey unutulmuyor sadece onunla yaşamaya alışıyordun,alışmak zorundaydın.Üzülünce hiçbir şeyi deviremezdin,gözlerin haricinde...