Ben babamı hiç görmedim.Babam da beni hiç görmedi.Hayatta olsaydı en güçlü, en eğlenceli,en sırdaş, en harika baba olabilir miydi hiç bir fikrim yok!..


Önceleri halalarım(Zekiye bibim,Güllü bibim,Bedire bibim,Adile bibim), yengem(Kadime yengem),amcam( Turan emmim) ve özellikle babaannem(Sultan anam),daha sonrasında anne ve baba bilip,anne-baba dediğim Rujdi baba ve Sebile anne bana hem ana, hem de baba oldular. Her birinin ayrı ayrı meziyetleri,değerleri,sırdaşlıkları ve güçlü yönleri vardı. Onlar benim için en güçlü,en eğlenceli,en sırdaş, en harika, en özverili ana-babaydılar.Babaannem(anam) ve amcam bu dünyadan göçtüler.(Allah gani gani rahmetler eylesin) Diğerlerine de Allah sağlıklı ve uzun ömürler versin.

İnsanın çokca ana-babası olunca şımarıyor!..

Hepsinin üzerimde emekleri var..Yeri geldiğinde kendi evlatlarına gösteremedikleri özveriyi bana hiç düşünmeden gösterdiklerini de biliyorum.Farkındaydım,farkındayım..

Onların hepsine ayrı ayrı teşekkür etmek,sadece anneler,babalar gününde aramak bana pek bir "yapay" geliyor..
Yapay olmayan tek şey; onları gerçekten seviyorum ve önemsiyorum.

Bir de fiziksel olarak baba olamayanların babalıklarını da biliyorum ve onlara da teşekkür ediyorum.

Yine de beni buruklaştıran ve "keşke" diyebileceğim bir öyküyü paylaşarak babalar gününü kutlamak istiyorum:

Baba ile oğul bir yolda yürüyorlarmış. Derken büyük bir taş çıkmış karşılarına. Oğlan babasına dönüp, "Sence bütün gücümü kullanırsam, bu kayayı yerinden kıpırdatabilir miyim?.." diye sormuş. "Bütün gücünü kullanırsan, eminim yapabilirsin..", demiş babası. Oğlan kayayı itmeye koyulmuş. Kendini alabildiğince zorlayarak, bütün gücüyle itmiş. Kaya yerinden kıpırdamamış. Cesareti kırılan oğlan, "Yanılmışsın. Bak işte yapamadım..", demiş babasına. Babası kolunu oğlunun omzuna dolayıp şöyle yanıtlamış: "Hayır, evlat.. Sen bütün gücünü kullanmadın, benden yardım istemedin!.."

Babalar gününüz kutlu olsun..


Amel Defteri/