Çağdaş dünyanın en büyük zulmü, insanlara rutin bir hayatı
dayatıyor olmasıdır. Henüz okul hayatına başladığı gün, o
rutine tabi olmuştur modern insan. Şekli çizilmiş, insanı içine
alarak çerçevelenmiş bu ruhsuz fotoğraf, ilk bakışta gönüllü
bir mahkumiyeti gözler önüne seriyor.
Ama bakan kim ?
Baksa da görmeyen, görse de üzerinde düşünmeyen, yalnızca
dahil olan, kısacası konu mankeni bir varlık... Orada tesadüfen
bulunduğunu sanan, taşıdığı emanetten habersiz bir canlı...
Maddesel bir refah vaat eden çağdaş yaşam ruhlara işkence
ediyor. Hatır gönül yok... Hoşgörü yok... Sevgi yok... Aşk da baş-
ka anlamda tercüme edilmiş ve paraya bile çevrilebiliyor...
Ve herkes parası kadar konuşuyor !
Ebeveynler çocuklarını kreşlere, dadılara bırakıyor, o çocuklar da
büyüyünce yaşlanan anne babalarını huzur evlerine terk ediyor.
İş günleri çalışmakla, tatil günleri tüketmekle geçiyor.
Sabah kalkıp özel arabalarla, toplu taşıma araçlarıyla, servislerle
işe ya da okula gitmek için yola çıkılıyor, bu arada bindiği aracı,
üzerinde seyr ü sefer ettiği yolu, başının üstündeki gökyüzünü, yol
kenarlarındaki ağaçları, dallarındaki yaprakları, kuşları görmeden,
farketmeden , düşünmeden kendisi için başkaları tarafından kurgu-
lanmış hayatı, bir artist, bir aktör edasıyla yaşıyor modern insan.
Çünkü bir ev kurmak için ekmek parası kazanmak yetmiyor. Ev
diyorlar, araba diyorlar, kariyer diyorlar !
Bütün bunlara sahip olanlar talihli sayılıyor, ancak mutluluk hep bir
gün sonrasına randevu veriyor...
Şehir ve huzur aynı cümlede kullanılamıyor, ve insanın düşünmemesi için her şey yapılıyor.
İnsan da düşünmek istemiyor.
Sabah evden çıkanların kafasında tek hedef orada olmak, akşam
işten çıkınca da eve ulaşma çabası...
Düşünmeye zaman yok ...
Bedenler tok olsa da, ruhlar aç !
BURADAN DEVAM EDECEĞİM BURAYA KADARINI Bİ DÜŞÜNÜN