Bu gün sizlerle ilk gençlik yıllarıma ait ilginç bir anımı paylaşacağım.

İnsan elinde olmadan bazen şeytana uyabiliyor.Oysa annemin bize bir öğüdü vardı:
- Aman çocuklarım, biz evliya soyundanız, sakın harama el sürmeyin, kimsenin hakkını yemeyin, sakın şeytana uymayın, derdi.

Eşimle evlenip ilk olarak doğuda bir yere atanmıştık. Suların buz tuttuğu, yolların kapandığı çok sert bir kış mevsimini yaşıyorduk. Eşim İzmir’e kursa gitmişti. Çocuğumun bakıcısı bayanla birlikte kalıyorduk. Yardımcım Türkçe’yi pek iyi bilmiyordu.

Lojman olarak oturduğumuz yer, bahçenin içinde prefabrik bir barakaydı. Kızıma taze yumurta yedirmek için . Bir küçücük tavuk kümesimiz vardı.

Latif imbat rüzgarını teneffüs ettiğim İzmir’den gelip bu şartlarda yaşamak zor olsa da mutlu olmak için güzellikler buluyordum. Çünkü memleketimi ve insanları seviyordum.

Pencereden karlarla kaplı ağaçları seyrederken kendimi Uludağ’ a tatile gelmiş gibi hissederdim.

Yeni gelindim. Gözüme her şey toz pembe görünüyordu.

Köşedeki mahalle bakkalımız çok fırsatçı bir adamdı. Bir yerine beşe satardı; ama mecburen alırdık.

Ramazan ayının akşam saatleriydi, acil ihtiyaç için gitmiştim. Alışverişten sonra paranın üstünü aceleyle cebime koyup eve koştum.
İftardan sonra bir de baktım ki bakkal amca bana para üstü olarak almam gerekenden fazlasını vermiş. İçimden:
- Nasıl herkesin hakkını yer misin! İşte böyle olur, dedim. O saatte dükkan kapalıydı .Götürüp geri verebilme düşüncesi aklıma gelmedi.

İlk akşamdan yatmıştık. Yarın erken saatte dersim vardı. Gece yarısı bahçedeki çığlıklarla uyandık.
Ipıssız koskoca bir bahçe, ortasında bir küçük ev, içinde iki genç kadın. Fırlayıp kalktık.Tir tir titriyorduk.
Perdeyi kaldırıp dışarıya bakma cesaretimiz yoktu. Çünkü yardımcımın geçen yıl teröristler köyde iki yakınını öldürmüştü. O benden daha korkaktı.

Dışarıda kış rüzgarının uğultusuyla birlikte çığlıklar ve iniltiler birbirine karışıyordu. Kucağımda ağlayan çocuğumla, çaresizlik içinde sabahı sabahladık.

Gün ağarmış, çığlıklar kesilmiş ortalığı gizemli ve efsunlu bir sükunet almıştı.. Usulca dışarıya baktığımızda; bembeyaz karlar, kanlarla örtülüydü. Etraf harpten çıkmış gibiydi.

Şimdi size çığlıkların esrarını anlatayım:

Açlıktan çakallar inmiş bizim zavallı tavuklarımızı ciyak ciyak bağırtarak yemişler ve her tarafı kan revan içinde bırakmışlardı. Aynı filmlerdeki gibi. Ormanda vahşi hayvanların tecavüzüne uğramış insanlar gibiydik. Hiç unutamam.

O anda annemin sözü kulaklarımda çınladı. Kendimce bakkal amcayı cezalandırayım derken Allah’ın sınavından geçtiğimin ve ne büyük günaha girdiğimin farkında değildim. Oysa Allah Her şeyi görür.
Her şeyi işitir. Yaptıklarımızdan haberdardır.
Ana öğüdünün en açık ispatı idi bu olay.

Cahillik,gençlik, tecrübesizlik . Ne derseniz deyin. Evet şeytana uymuştum. Allah beni birkaç saat sonra cezalandırmıştı. Bu olay bana büyük bir ders oldu. O geceden sonra hayat görüşüm değişti.
İnsan önce Allah’a, sonra da kendi vicdanına karşı sorumludur. Kullarının yaptığı işlerin ödül ve cezasını yalnız kendi verir.Yaptığı şeyde niyet önemlidir. Allah açığa vurduğumuzu da içimizde sakladığımızı da bilir.

Bu olay bana büyük bir ders oldu.O geceden sonra hayat görüşüm değişti.