öfke

• 6 Haziran 2016 Pazartesi 18:10:43

Koşan yorulur.
Bulanık su durulur zamanla.
Öfkeyle kalkan zararla oturur demeden önce her halde atalarımız “öfke baldan tatlıdır” demiş olmalılar.
Her birimiz zaman zaman öfkeleniriz. Zaman içerisinde görmezden geldiğimiz bir şekilde hoşgörüyle karşıladığımız yanlışlar birikir birikir… En sonunda tepemizin tasını attırıverir.
Elimize geçeni fırlatır, ağzımıza geleni sayar dökeriz. Cam da kırarız böyle anlarda can da.
Akıl ve sağduyumuz kısa süreliğine-belki de uzun-terk etmiştir bizi. Neden o noktaya sürüklendiğimizi çok da önemsemeden bulutlanır, gürler, yağarız.
Süreç içinde bin bir türlü hatamız vardır oysa. Geldiğimiz noktada bunu idrak etmekten yine uzağızdır.
O öfke patlaması yaşadığımız an da kendimizi boşalttığımız andır. O kara öfke geçmişe dair sorulup yanıtlanması gereken, çözüm bulunması gereken lebi bir örtü gibi örtüverir. Her şeyi gizler. Öfkesini kusarak rahatlayan kişi yeni bir yanlışa doğru, yol almaya başlar. Bu hep böyle devam eder gider yazık ki.
Bir öğretim yılının sonuna yaklaştık. Çok yakında çocuklarımız, gençlerimiz karnelerini ellerine alacaklar. Bazı öğrencilerin veli ya da ebeveynleri o meşhur öfke küpüne binecekler. Genç ya da çocuk önce bağırılıp çağrılacak ardından da bir miktar hırpalanacak. Çokları duyulmak istenmeyen sonradan pişman olacakları sevimsiz cümleler kuracaklar.
Kısa bir süreliğine öfke geçene kadar devam edecek bu. Bu esnada çocuk ya da genç de kendine yüksek perdeden söylenen bu sözlere bahaneler üretmeye çalışacak. Ve her iki taraf da kendini haklı bulacak.
“Eski tas eski hamam”hikaye yeniden başlayacak bittiği yerden.
Başarısız insanların sayılamayacak kadar çok bahaneleri, başarılı insanların amaçları vardır.
Sayacak sıralayacak bahanelerini birbiri ardınca.
-Böyle olacağını düşünmemiştim.
-Arkadaşlarıma uydum.
-İnternette fazla oyalandım.
-Sınavdan önce çalışabilirim sanmıştım.
-Önceki notun daha iyisini alabilirim sanmıştım.
-Karne aldığımda aklım başıma geldi v.s…v.s.
Ebeveynlerin bunların hepsine bir karşılığı vardır. Yok, sanmayın sakın.
-Düşünecektin.
-Çok düşünecektin.
Arkadaşlarına uymayacaktın.
-Artık telefon kullanmanı yasaklıyorum.
-Arkadaşlarınla görüşmeyeceksin.
-Sana bilgisayar da yok.
Suçlamalar ve savunmalar… Yanan öfke ateşine birkaç kucak odun atmak yahut benzin dökmek gibidir. O kocaman alevlerin içinde yanıp kül oluverir o an. Her iki tarafın öfkesi bittiğinde biter her şey.
Artık eskiye dönme vaktidir.
Bir durum tespiti yapılmadan doğrular ve yanlışlar yan yana koyulmadan kaybolup gitmiştir o an. Hataları eksikleri sayıp sayacın sıfırlanmasından başka bir işe yaramamıştır.
İnsan şüphesiz hatalarıyla büyüyor.
Ancak aynı davranışı tekrar edip farklı bir sonuç almayı beklemeksek de akıl karı bir iş değildir. Yürüdüğün yolu değiştirmedikçe alacağın sonuç hep aynıdır.
Gündelik yaşamımızda da böyleyizdir biz. Olayın yaşandığı süreçte bir öfke bir coşku alır başını gider. Her dilden, her telden, her ağızdan yüksek perdede sesler yükselir. Herkes bir ucundan tutar. Tepki koyar. Ancak ardından olay soğumaya başladığı andan itibaren saman alevi gibi sönüverir tepkiler. Yerini yeni bir drama bırakır.
Sorgulamadan geçiştirdiğimiz her olay yeni bir trajedinin tohumcularını eker yaşamımıza. Bir süre sonra bakarız ki her yanımız diken. Ayağımıza batanlar kolumuz uzu kanatanlar ve acıtanlar.
Yine yeni bir şiirle bitirelim sözü.