Suskunluğum

• 27 Mayıs 2016 Cuma 02:54:55

Vefa ile örülmüş bir duvara yaslanmanın huzurunu aradım yıllarca.Ve konuşmak istedim.Sanki bin yıldır susmuşum gibi.Bir rüzgâr esse kırılıp dökülecek her bir yanım sanki bir yandan da.
Suskunluğumla beraber dağlar kadar büyüdük, bazen bir çığ olup düştük sessizliğe. Ağladık çok ağladık hep sessizce içimize gömercesine ve kırgınlıklarımızın acısını sinemize doldurduk derin bir iç çekerken.
O kadar derindeki olay yeri.İncelemeye alınamıyor. İçimdekileri içimdekilere kata kata geçiyor zaman.Bir tarifi olmalı bu sisli havanın.Kapkaranlık bir deniz var zihnimde üzerinde parıldayan gümüş rengi ay ve yıldızlar,süzmeleriyle gözlerimi kamaştıran hem hüzün hem umut kokan garip manzaralarım var benim.Bazen gökyüzüm masmavi olur bazen simsiyah bir inci gibi dizilir semanın gerdanına bazen kızıl bazen kızgın gariptir gökyüzüm.Kimsenin dokunamadığı kimsenin anlayamadığı bir yalnızlık ve kızgınlık var kalbimde.Ne kadar dirensede kapanıyor gözlerim bin yıllık kuyularda kalıp güneşle kavuşmanın acısını yaşıyor gibi.Hem acı kavuşmak hem en büyük umut.
Karanlığın bütün ağlarını yırtarak güneş doğuyor yine de.Pencereme konmuş yine o cılız serçe.Bahardan söz edip duruyor usanmadan her gece.Umutla kuru dallar bile yeşerir diyor bilge.Biraz umut ta var aslında ama kaç kat toprak altında bir altın misali bulunmayı bekliyor.Neden güvenemiyorum ben bu serçeye ? İnansam beni de götürür mü o aklımı umutla neşeyle bulandıran maviliklere. ?