Bir çocuk düşünün saf,tertemiz,masum.Hiç birşeyden haberi yok.Dünyanın hiç bir kötülüğünden.Ona göre bütün insanlar iyi,her şey tozpembe.

Bir gün geliyor ve o masum çocuk insanların kötülüğüyle tanışıyor.Tüm hayallerini,mutluluklarını yıkıyor.
Aradan yıllar geçiyor hayat ona her şeyi öğretiyor.İyiliği,kötülüğü,doğruyu,yanlışı.

Büyümekte olan çocuk bunalıyor,ağlıyor,isyan ediyor,yardım istiyor ama duyan olmuyor.

Günler geçiyor çocuk yeni bir şey öğreniyor susuyor !
Susmayı öğreniyor ve en kötüsü alışıyor.Dünya ya ayak uyduruyor.Korkuyor ve saklıyor.

Büyüdüğü andan itibaren kendisini küçük görüp sevilmediğini hissediyor.Tutunacak hiç bir dalı yoktur.Tek ihtiyacı olan sevgi ve şefkattir ama onlar ona göre çok uzağındadır yoktur.

Bir gün bir karar vermek zorunda kalır.İki tarafıda kötüye çıkmaktadır ama biri diğerine göre daha kötüdür.

Bir kararın sonucunda;
Doğru karar verirsen sevilmeyeceksin.
Yanlış karar verip yalnız kalacaksın.

SİZCE... ( Ben günlerdir böyle bir duygu durum içerisindeyim.Nasıl toparlanır insan )