Doğa ile...

• 19 Mayıs 2016 Perşembe 00:20:29

Yazları benim için sığınak, bir nevi inzivaya çekilmektir. Kasabamdan kısaca yaylamdan söz ediyorum. Cennet doğam diye adlandırdığım, havasını almamla ruhumun huzurla doluşuna şahitlik ettiğim bir yerdir orası.
Sadece bununla kalsada iyi, esasında orada doğmuşum ben. Belkide bundandır bu denli benimseyişim kimbilir. Henüz hiç bir kocakarının bile gelmediği, ortalığın sadece kuşlara, köpeklere, ağaçta gezen sincaplara ve harıl harıl durmaksızın çalışan karıncalara kaldığı bir dönemde gittim. Bir kaç gün önce oradaydım yani ’’Akçatekir’’de. Doğa’yı seviyorum, yeşili seviyorum, her bir ağaca hayranım, her bir ota’da öyle, hatta toprağa, uzanıp giden bulutlara. Bunlardan uzak kaldığım vakit kendimi huzursuz ve eksik hissediyorum. Bir günlüğüne de olsa mutlaka görmeliyim doğayı. Kent yaşamının, o beton yığınlarının arasına sıkışıp kalmak her zaman boğmuştur beni, bazen çoğuna eminim ütopik gelecek ama şu düşüncelerimi söyleyebilmek isterdim, insanın içini huzur ve neşeyle dolduracağı, ahşap bir kulubesi, birde bir kaç hayvanı olacak doğanın ortasında, kısaca bir küçük çiftlik işte. Neden olmasın, neden dev gibi olan karamsarlık saçan, adeta göklere uzanmak için yarışan apartmanlara sıkışıp kalalım, neden cennet doğa’da gerçek huzuru bulmayalım. Bence mümkündür ama bazen bunun için zamana ve fırsatlara ihtiyaç vardır. Her zaman aza kanaat ederek yaşamaktan yana olmuşumdur ben. Toplum bunu komik buluyor, size bu şekilde yaşam şansı bile tanımak istemiyor. Adeta bir böcek gibi sizi ve düşüncelerinizi ezmek istiyor. Çünkü onlar yarışmaktan hoşlanıyor, yaşamaktan değil. Onlar gösterişten hoşlanıyor, doğal olandan değil. Onlar boğulmaktan hoşlanıyor, nefes almaktan değil. Ve onlar gözlerini kapatıyor, kulaklarını’da, kısaca onlar körlüğü seçiyor, görmeyi, görebilmeyi hissedebilmeyi değil. Ben ise doğa ile çok mutlu ve çok huzurlu oluyordum böylelikle. Kimse yok diye herhangi bir yalnızlıkta çekmedim o bir kaç günde, zira benim ruhum yaradılışım zaten alışkındır yalnızlıklara. Kısaca tabiri caizse ,müebbet yemişim esasında ben yanlızlıklara, bu yüzdendir ki kimsenin olmadığı bir zamanda doğa ile tamamlanmak adına gittiğim kasabamda çok mutluydum. Şimdi ise adeta boğularak odamda bu yazıyı kaleme almış bulunmaktayım. Neyseki bitti, biraz hava alsam iyi olacak gibi :)) hay Allah şehirdeyim malum,ağaçta pek yok şuan etrafta, ama neyse artık, yaz tatili gelsinde ardıma bakmadan kaçıp giderim en azından...

Denemeler
Yazan-Edibe Toğaç...

sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/2016/05/doga-ile.html