Benden yıllar önce onu sevmemi beklemişti,zaman içinde alışmıştım ona.Birlikte

geçirdiğimiz her gün her an öylesine değerli olmaya başlamıştı ki,kaybetme korkusunu

içimde ilk kez hissettiğimde anlamıştım onu sevdiğimi...Herşeyim olmuştu, hüznüm ,

sevincim, gözyaşım, gülüşüm, heyecanım, korkum...Gözlerimden tutun da ellerime

kadar , hücrelerimden tutun da yüreğime kadar benim olan herşeyde izi vardı onun.

Bilirsiniz işte aşk^tı adı...


Ve o çok sevdiğim aşk gün geldi ayrılığın ipliğine dolandı.Sabun köpüğü gibi oldu onunla

birlikte geçirdiğimiz zamanlar,gülüşlerim asılı kaldı kirpiğime tutunan gözyaşımda.Bir

ayrılıktı yaşanan, nedendi ,nasıl olmuştu ,kimdi giden yoktu önemi.

Ayrılık, şimdi benden onu unutmamı mı bekliyordu?

Nasıl olacaktı bu?


Zaman içinde alışıyordum yanlızlığa, evet unutuyordum bütün acıtan , sancıtan anıları,

unutuyordum bütün kötü hatıraları...Bir anlaşma yapmıştık kalbim beynim ve ben,ben

kalbimde güzellikleri yaşatıp kötü olan herşeyi öldürdükçe,kalbim beynime komut verir

olmuştu güzellikleri çıkar ortaya unut gitsin tüm acıları diye...

BaşardıK...bir tek sevgi ve hüzün kaldı geriye, bir de ayrılığı anlatan şiirlerim.

Bilmesini istemezdim bunu ama,
bir de özlemim var ondan yana...

En çok canımı acıtan şey yazdıklarımı ona ulaştıracağım bir adresinin olmamasıydı

belki.Kuruttuğum gülleri zarfın arasına sıkıştırıyorum,tarih atıyorum yazdığım her

mektubun altına.Bütün zarfların rengi mavi,tıpkı gözleri gibi...Ve gidecek bir yeri yok ne

yazık ki . Ne dersiniz yakmalı mıyım

bir gün bütün mektupları bir sevgi ayiniyle? Ve sonra geçip izlemeli miyim beni unutuşunun

şerefine?

Bir başka kadına sarılarak uyuyor geceleri,oysa yapayalnız sabahlara uyanıyorum ben.

Bir başkasına sesleniyor aşkım diye , ben ise hala ona susuyorum şiirlerimde.Bazen

haykırmak istiyorum kesip yolunu,’nasıl unuttun beni nasıl ’diye, kusmak istiyorum

içimdeki

binlerce soruyu...Utanıyorum.Helalimdir yüreğimde ama , haramdır yeryüzünde varlığı

bana.

Aynı zamanı paylaşıp yıllara yükleyecektik sevgiyi,aynı coğrafyada aynı iklimde yazı da

kışı da birlikte görecektik.Bir hayalimiz vardı bizim beyazlamış saçlarımızla adı aşk olan

şiirleri birlikte tamamlayacak,aynı yastıkta gözlerimizi yumacaktık.

Olmadı...

Ne düşlediğimiz gibi çocuklarımız oldu , ne de çocuklarımıza anlatacağımız sonu mutlu

biten bir masalımız...

Ne bugünümüz var ne de yarınımız...

hadi söyleyin

nerde bizim yanlışımız?

------------------------------------------------


çok özlüyorum seni
üstelik haketmiyor olman değiştirmiyor bu gerçeği
ve hiç bir şey silmiyor bıraktıklarının izini
unutmuyorum
unutmayacağım geçmişin üstüne çektiğin çizgiyi
ayrılık
son şiiridir sevginin
yazmayacağım
içimi yaktığın kadar yanacaksın
gözlerimden süzülen yaşlar kadar ıslanacaksın bunu bil
ve sevgili
sana son duam
sende
unutama
beni



ayşe yörük
13.08.2008 denizli
bir gece vakti