Öküzde,Eşekte çok çalışmaktadır,öküzün sonu etli yemek ve eşekte eşekler cennetine gider,demek ki çok çalışmak özgürleştirmez ,zihninide işe sokmak ve sorgulamak ve gerekirse onurun için ölmek gereklidir,insan onuru gitmişse hiç bir şeydir,kesilecek koyundur,gelir keserler.Güzel konuydu selamla.

Kendini tanımaya çalışan insan Rabbini tanır, Rabbi özellikleri kadar özgür olur.

duruma göre değişir kanımca, bazen köleleştirir bazen de özgürleştirir.

çok güzel bir paylaşımdı teşekkürler

Mümkün olsa da dünyanın tüm insanları Auschwiz cehennemine gidip insanların yakıldığı fırınları ve topluca katledildiği gaz odalarını vs o ürkütücü ortamları görebilse işte o zaman insan haklarının ne kadar önemli bir şey olduğunu çok daha iyi anlar.

Levent hocam günün seçkisine yakışan yazınızı ve kaleminizi gönülden kutlarım.

Saygı ve selamlarımla.

Yazının başlığı tam anlamıyla hayatımın miladı belki de nihayeti olarak addedebileceğim bir varsayım ki bu tamamen özgür irademle ama diğer yandan kaderin ivmesiyle paralellik kurmuş bir hezimet belki de yine bir ömrü heba ettiğim.
Özgürlüğün tanımı çok çok göreceli ve kazanımlardan ziyade verilen kayıplar...
Güne gelen değerli çalışmanızı tüm yüreğimle kutluyorum değerli Taner.
En derin saygı ve selamlarımla...

İnsanın iki varlığı vardır; maddi ve sosyal. Manevi varlığı denilen tanımı da sosyal varlığı olarak görebiliriz. En azından konunun kapsamı bu tanıma yapılacak itirazları anlamsız kılar.

Maddi varlığıyla insan, bir açık sistemdir. Tıpkı Dünyamız gibi. Dünyaya da açık bir sistemdir ve ancak Güneş’le olan enerjisel ilişkisinden dolayı içindeki canlı varlıkları var edebilir.

Uzatmayalım, insanın açık sisteminin devamı, Dünya’nın organik örtüsünün şartı olan Güneş enerjisine bağlıdır. Çünkü o yapıyla bünyesine alıp, dönüştürüp ürettiği şeylerle kendi sistemini devam ettirebilir. Buna beslenme demişiz. Beslenmek için kendine gerekli, olmazsa olmaz şeyleri almasının tek bir yolu vardır; çalışma. İster toplayıcılık ister avcılık olsun, enerji harcayıp sağladığı yarar iştir. Bu, enerji-iş ilişkisi çalışmadır. Demek ki çalışma bize bağlı bir tercih değil, zorunluluktur.

İkinci varlığı dediğimiz sosyal varlığının olabilmesi ise maddi varlığının olmasına bağlıdır. Sosyal varlığının niceliksel zenginliği kendisine yaratabildiği spare time (boş zaman) ile artar. Bunun bedeli yine çalışılarak ödenir.

İşin bir konsensüsü olmalı değil mi? Ne kadar çalışarak ne kadar boş zaman kalır? Her dönemin teknolojik gelişmişliği bunu belirler. Günümüzde 35-40 saat/hafta en makul görülen.

Hitler Almanya’sında konunun özünden koparılıp bir ideolojiye şiar edilmesinin sebebi ise; bu dengeyi iktidar lehine bozup, insanı zorla çalıştırıp, elde ettiği ekstra iş’le bir grup insanı diğer gruba tahakküm için kullanmaktı.

Son tahlilde: Çalışmak varolmak için şarttır. Varolmadan özgürlük zaten olmaz.

Konu çok uzun ve kompleks. Sosyal bilimlerin hatırı sayılır bir dalı zaten bunu aydınlatmanın üstüne kurulu. Hatta tüm savaşlar o artan zamanı dolayısıyla “işi”çalmak için, yapıldı, diyebiliriz.

Sağlıcakla,

Naçizane yazımı günün yazısı olarak değerlendiren kıymetli "Edebiyat Kurulu" başkan ve üyelerine şükranlarımı sunarken, gerek sayfama ziyarette bulunma nezaketi gösteren gerekse güzide beğeni ve yorumlarıyla sayfamı taçlandıran değerli hocalarımı da saygıyla selamlıyorum.

Yazının başlığı kendi başına bir derinlik taşıyor.
Elbette ÖZGÜRLÜK ten anlaşılan da önemli, özgürlüğe herkesin bir bakış açısı var. Ben de elbette özgürlüğü daha çok zenginlik ya da klasik manada sadece istemlerini yapabilme doygunluğu olarak bakmıyorum. Fakat yazıda geçen manada ele almak isterim.
Bu bir atasözü müdür, bir deyim mi bilemedim fakat elbette her atasözü ya da deyimin doğruyu yansıtmadığı gibi, bu söz de yerini bulmadı, bulmuyor.
O kadar çok çalışan insan var ki, gündüzünü gecesine katıp, hiç eksiksiz tam anlamıyla emek harcayıp, o derece umuda sarılanlar... Ama ne yazık ki, hemen hemen tüm çalışanlar özgürlükten yoksun... hep umut kapılarında bekliyorlar, her gün yeni bir umut; ama yoksunluk, her şeyden yoksunluk maddi-manevi dizboyu... çizmeden taşan heba olan emekler, yani çalışmalar.
Samuel özgür oldu mu binlerce Yahudi yakılıp, katliamdan geçerken!.. ya da Yahudilerin tek sorunu tembellik miydi acaba? Ki Yahudilerin ne kadar çalışkan bir toplum olduğu bilinen gerçek.
Diğer bir deyişle bir toplum özgür olamadıktan sonra, bireysel özgürlük nereye kadar özgürlüktür...
diye sorular ardı ardına sıralandı yazıyı okuduğumda.
Güncel bir yarışma proğramından yola çıkıp oldukça derinleştirerek ele aldığınız yazınız, Samuel ile öyle güzel bir noktaya gelmiş ki, daha başka tarihi sorgulamaları ele alacağınız yazılara ilham olsun diyorum hocam.

Selam ve Saygılarımla.

Üstadım, en başında 'toplayıcı' olan insanın bile çalışmanın kendisini özgürleştirdiğini farketmesi kaçınılmazdı...
Ne var ki, durum bugün bu kadar basit değil...
Gittikçe karmaşıklaşan çalışma süreçleri, bugün insanı bu süreçlere çok daha fazla bağımlı hale getirdi...
Neredeyse, insan bu süreçlerin nesnesi haline geldi...
Yani, insanın "Bu benim eserim!" diyebileceği bir şey kalmadı...
Bu bağlamda, insanın özgürleşmesinden söz etmek de mümkün değildir artık...
Hatta, insan çalışmayı o kadar saptırdı ki, doğa karşısındaki gücünü, yani sağlığını bile kaybetti...
Bugünkü 'kaos'u bu bağlamda da ele alabiliriz...
Naziler bu durumu şiddete dönüştürdüler, diyebiliriz artık...
Ve onların karşılarındakiler de...
Herhalde, şimdi insanın başka bir çıkar yolu da kalmadı, çalışmaya devam etmekten başka...

Allah sonumuzu hayreylesin...:)))

Selam ve saygılarımla.

Yekta Attila tarafından 5/17/2016 3:55:06 PM zamanında düzenlenmiştir.

Belki inanmayacaksınız ama ben direk cevap bu dedim:) Sanırım ben çatlağım:)

Nazi Dönemi Toplama Kampı.


Neden mi ?Asıl ordaki insanların özgürlüğe ihtiyacı vardı bana göre.

Konuyu o kadar güzel işlemişsiniz ki hayranlıkla okudum.

Bir yarışma programıyla söze başlayıp, buradan toplama kamplarına dikkati çekip ve orada yaşanmış bir olayı anlatarak sonlandırmanız ve bütün bunları konuyu dağıtmadan okuyucuya aktarmanız takdire şayan. Çok sayıda holokost film izlediğimden ve konuyla ilgili çok kitap okuduğumdan Nazi kamplarıyla ilgili şunu söyleyebilirim; Nazi kamplarında çalışmak kesinlikle özgürlük demek değil sadece yaşam süresini uzatan bir eylem. Çünkü çalışabildiğiniz ve işlerine yaradığınız müddetçe yaşamanıza izin veriliyor ki bu bile çoğu zaman ne kadar şanslı olduğunuzla alakalı bir durum.

Günümüzde ise çalışmak kadın ya da erkek fark etmiyor özgürlüğe açılan bir kapı belki ama özgürlüğün kendisi kesinlikle değil. Yaşamsal ihtiyaçlarını karşılayabilmek için bir kuruma bir kişiye bağlı kalmak, onların koyduğu kurallar çerçevesinde ve tamamen onların belirlediği zaman aralığında hayatını idame ettirmek ne kadar özgürlükse o kadar özgürüz hepimiz. kimseye bağlı olmadan kendi işini yapanlar bile kısmen özgürdürler bence. Çarkı döndürmek için onların bile uyması gereken kurallar ve yerine getirilmesi şart olan mecburiyetler vardır. Gerçek özgürlük ise ‘Mandıra Filozofu’’ gibi bir yaşantıya sahip olabilmek diye düşünüyorum ben. Konu derin ve tartışmaya çok müsait teşekkür ediyorum böyle bir konuyu işleyip bize de fikirlerimizi paylaşma imkanı sunduğunuz için.

Yerini dolduran şahane bir yazıydı tebrik ediyorum.
Saygılar selamlar…

toplama kampında elimde kova ile silgi yapan bendim sanki

bilgilendim sayenizde

yine o güzel akıcı uslubunuzla buluşan keyifle okunası bir yazıydı

kutlarım

saygılarımla

Hemen her düşünce sistemi (Sistematik ideolojilerden Mardin'in soft ideology diye tanımladığı dinlere kadar) çalışmayı över. Her ne kadar sol düşüncenin arkasında ''çalışmamızın karşılığını alamıyoruz'' fikri yatsa da önermenin öncülü çalışmaktır.

Ben biraz daha bu evrensel çalışma etiğine temkinli yaklaşıyorum. Hatta şaka yollu Eğer çalışmak iyi bir şey olsaydı herhangi bir cennet tanımında yeralırdı derim. Daha da eklerim: Dünyada yirmi beş yıl çalışın, sonsuza dek dinlenme hakkı kazanın (Sonsuzlukla karşılaştırıldığında yirmi beş yılla bir saniye çalışmak arasında fark yoktur); böylesine yıpratıcı bir şeydir çalışmak. Burada da durmam: Çalışmak öylesine kötü bir şeydir ki, merhametli Yaratıcı'nın içi el vermemiştir onu cehennem koymaya: Ateşte yanın ama çalışmayın.Belli ki Almanlar İkisi birden niye olmasın? demişler. Saygılarımla.



İlhan Kemal tarafından 5/16/2016 9:24:37 PM zamanında düzenlenmiştir.

Doğru eylem doğru yaşam biçimi yaşamın anlamını ortaya çıkaranlar ...Ne kadar önemli bir eylem çalışmak bizi hayata bağlayan... Ancak hep kafama takılır bir sürü soru ki onlardan biri :yaşamdan bizim ne beklediğimiz ne kadar önem teşkil ediyor seçimlerimizi yaparken( ya da deli gibi çalışırken)diye .Bazen öyle bir zaman oluyor ki yaşam içerisinde, yaşamın bizden ne bekliyor olduğu gerçeği bizim yaşamdan ne beklediğimiz sorusunun/cevabının önüne geçiveriyor.Ve bu kapsamda da yaşamımızın anlamı olan çalışma hayatımız hakkında soru sormayı bırakıp belki de yaşam tarafından her gün sorgulanan olduğumuzu kabul etmeliyiz doğrudan görevlerimizin sorumluluklarını yerine getirerek.


Hiç unutmam ilk kızımı doğurup, illa kendim büyüteceğim telaşıyla üç yıl meslek hayatıma ara vermiştim. Tekrar çalışma hayatıma dönmek için kendimce mücadele verirken bir türlü iş beğenemiyordum. İşte o ara diş doktorumu ziyaret edip kontrollerimi yaptırırken iş bulamadığımdan yakınıyordum.Ki bu yakınma sadece kendimi kandırmaydı, tembellikten ve biraz da korkudan.Tam o yakınma esnasında doktorumun bir lafı benim hırsla iş hayatına dönmeme vesile olmuştur. O da şu ki " siz bu gidişle çalışmaya başlayamayacaksınız!" O an kafama dank etmişti benim istediğim değil yaşamın istediğini yaşayacaktım.( sağolsun sayesinde mesleğimde hayal bile edemeyeceğim noktadayım, artık seçilen değil seçebilen konumunda hem de gayet özgür biçimde)yani demek istediğim yaşam bazen sorgulamadan kabul etmeyi gerektirir sonrasında sorgular hale getirerek ve bu durum her konuda ve her durumda geçerli bence.


Çok derin bir yazıydı ki hakkında hiç durmadan iki gün konuşabilirim ama susuyorum :)))

Saygılar