geminin güvertesinde izlerin
uzaktan geldiği belli
paslanmış kaptanın fikirleri
sırtını sırtıma dayadığında
bir arpa başağı
henüz çiçeğe durmuş

ninem helallik alıyor
inandığından değil
geleneğin gölgesinde
yüzünde ki iyimserliği hiç yitirmeden
son nasihatını veriyor
‘katranı kaynatmayla olur mu şeker’
‘…..’

bu dereden akan suyun hesabını kim verecek
çatılar dokunuyor birbirine
birisi tuzunu getiriyor
birisi unu
ekmeğin suyu çekiliyor
damarlarını kestiğimiz bileklerimizden

çocuk bakışların sırtımda
uzağa gidemem onlarla
onlar dünyanın en ağır uçurtması
beni buraya demirleyen

elimizde ayarlı bir anahtar, bir de keski
bandın sonundan geliyor senin nefesin
-çalıştıkça zengin ettiğimiz, çalıştıkça fakirleştiğimiz-
insan olmaktan vazgeçtiğimiz
bir tüneldir bize hayat
isyan mümkün müdür diye düşünüyorum ara sıra
sarhoşluğumuzu da katarsak
isyanımızı üfleriz yeni doğan çocukların kulaklarına
hiç kimsenin duymadığı
asiliğimiz kalır
ummakla olmak arasındaki boşlukta

bizim işçilik hikayemiz burada Henry
isyandan önceki sarhoşluk halimiz
yaşıyoruz aptallaştırıcı bir propaganda tünelinin içinde
yüzümüzde tarifi imkansız bir ahmaklıkla

------------------------------

bir gün hayatı ellerimize almaya karar versek
topluca mı öleceğiz
buna karar vermek için henüz erken
son bunalım dönemini atlatamadığı için kapitalizm
küçük savaşlara silah üretimini hızlandırıyor
bir bandın iki tarafında üretiyoruz sen ve ben
‘dünyanın en çirkin şeyini’
ölmesi için ortadoğu’da afrika’da kardeşlerimiz
unuturuz işçi olduğumuzu
sanırız bu sistem bizim
karşı çıkarız ürettiğimiz silahlardan kaçışlarına
‘orada durun hepiniz
biz hepinizi öldürecek kadar mermi göndeririz’