“Hikayeler asla yarıda kalmaz.” derdi kimi zaman; “Hepsi sona erer başladıktan sonra; yazmışsındır elbet daha başındayken sonunu. Aksiyse fikrin eğer; hiç görmemiş olmalısın onu, çünkü gören gözler mutlaka kanıksar durumu…”

Bu sözler kafamda yankılanırken uyandım yeni güne ve kendi hikayemdeki yerini düşünmeye başladım. Acaba bir son yazmış mıydım gerçekten başındayken?

Peki ya hiç yazmadıysam bu hikayeyi? Hiç düşündün mü geçen zamanın arkasından boş boş baktığını, senin arkanda kim vardı peki sen ardına bakmazken?

“Ona her zaman yazması gerektiğini söylerdim sonlarını hikayelerinin, çünkü hikayeler asla yarım kalmaz. Yazdığını da görmek zor olmadı benim için fakat biraz fazla uzatıyor gibi; ara çok uzun ve o kadar uzun oluyor ki bazen, -anlayamadığım nokta da tam olarak burası sanırım- hikayesine birsürü yeni karakter ekliyor ve bunlar için de ayrı ayrı kitaplar yazıyor, sonlarını ise sır gibi saklıyor… Halbuki ona hikayesine tek bir son yazması gerektiğini söylemiştim, yazdım dedi, belki de?..”

Her insan o, sen ya da ben olabilirken şu hayatta, kim diyebilir ki ben sabitim ve tek bir sonum olabilir o kitapta?