Bir padişah,ülkesini bölüp iki oğlunun yönetimine verdi.Şehzadelerden biri adaletle iş görür,halkına sevgiyle davranırken,diğerinin gözünü hırs bürüdü,daha çok servet ve egemenlik için insanlara zulmetmeye başladı.
Âdil olanı,bağış ve ihsanı âdet edinmiş,yoksul ve düşkünlere yardım ediyordu.İnsanların mutluluğu için çalışıyor,bu yolda başarı için gece gündüz Allah’a yakarıyor,şükrediyordu.Öteki şehzade,kendi taç ve tahtı için halka zulmetti.
Fakat aslında kimseye değil,kendine fenalık yapıyordu.Çok geçmeden askerleri dağıldı,tüccarlar alışverişi kesti,çiftçiler ekin ekmedi,halk yoksullaştı ve nihayet kıtlık baş gösterdi.
Bu durumu fırsat bilen düşmanları harekete geçti,ülkeye dört bir yandan savaş açıldı.Sonuçta ülkesi talan edildi,uğruna her şeyi göze aldığı tahtı yerle bir oldu.
Ülkeyi işgal edenler,geride kalan halkın iyilerince şöyle alkışlandı: "Bahtiyar olun,zulme son verdiniz.Ülkenin sahibi âdil ve esirgeyici olandır."
İki kardeşten geriye birer isim kaldı.Biri iyilik,diğeri kötülükle anıldı...