-Acele edin!

Bugünü yalnız yaşamayı kendi mi seçmişti yoksa düne uyanmasına sebep veren insanlar mı onu yalnızlığa itmişti? Bunun cevabını da kendisi çok iyi biliyordu fakat o, susmayı seçti… Bir de ben vardım bunu bilen, işte hikayesi…

“Eğer, sıradan insanlar gibi o da günü yaşasaydı, onu kaybedebilirdi; dünü yaşamayı seçti ve onu kaybetti. Hikayesini kimse bilmese de o, hiçbir zaman onla olmamıştı zaten. Onu, onunla yaşayacağı günlerdeki haliyle canlandırmayı o kadar çok sevmeye başlamıştı ki, bu durum artık takıntı haline gelmişti. Bir gün uyandığında, ilerde onunla beraber olursa ondan sıkılacağını düşündü ve kendi kendine böyle bir çözüm buldu.”

Sevdiği insanı kaybetmeme arzusu o kadar baskın gelmişti ki, o sabah nasıl olduysa düne uyandı. Başlarda kimse bunu fark edememişti ve normal hayatlarını yaşıyordu ve o, bu durumdan acayip hoşnuttu. Zaten anlatsa da kimse ona inanmazdı ki, kim neden düne uyanmak isterdi ya da bunu nasıl başarabilirdi? O cevabı çok iyi biliyordu…

“Bir insanı sevme içgüdüsü bazen o kadar baskın gelir ki, kaybetmemek için elinden geleni yapar insan, bende ise durum biraz daha farklı gibi; benim sevdiğimi sevmeye devam edebilmem için sabit kalmam gerek çünkü, zaman ilerledikçe açlığım artıyor ve başkalarına olan ilgim çoğaldıkça sevdiğime karşı sevgim de azalıyor. Bu yüzden düne uyanmayı seçtim, böylece zaman onlar için akarken ben yerimde sabit kalabiliyorum, sevdiğim için buna değer, benim için!”

Aynen böyle aktarmıştı kafasındakileri karşısındaki insanlara fakat kimle konuştuysa şaşkın bakışlardan öteye gidemedi tepkileri. Zaten konuştuklarını da anlamamaya başlamıştı, sokakta hiç insan yokken kalabalıktan yakınır olmuştu insanlar ve bu, ona garip geliyordu. Ona sadece bakıyorlar, konuşuyorlar fakat onun verdiği cevapları umursamazcasına farklı konulardan devam ediyorlardı, buna sevdiği de dahildi. Artık onunla anlaşamadığını düşünmeye başlamıştı ve bu canını sıkıyordu. Onu terk etmeye karar verdi; bunu ona söyledi ama yine aynı sorunu yaşadı, sevdiği farklı bir konuda konuşmaya devam ediyordu!

Sabah uyandı; yanında sevgilisi vardı, dudağına bir öpücük kondurduktan sonra kahvaltı hazırlamaya gitti. Tekrar gözlerini kapattı, uyandığında karşısında kimse yoktu. “Bugün” dedi, “Bugün neydi?”. Kafası o kadar çok karışmıştı ki, bugünün dün mü yoksa yarın mı olduğunu bir türlü kavrayamamıştı. Kalktı, dişlerini fırçaladı ve üzerine bir sigara yaktı, sevgilisi salonda oturuyordu, gülümsedi…

“Peki, biz ne yapıyoruz? Hepimizin bugünü aynı mı acaba, ya da kaçınız dün ile haşır neşir olmaktan bugünü görmezden gelip yarınlarını heba ediyor? ‘Bugün’, irdelenmesi gereken bir kelime bence, Bugün burada mısınız?”

Tekrar gözlerini kapattı…

-Çok geç!