Aile ortamında her istediği yapılan, bir dediği iki edilmeyen çocuk başlangıçta oyun oynamakta zorlanır. Bencil davranır, paylaşmaya yanaşmaz, çabuk küser, mızıkçılık davranışlar normaldir, ama bazı çocuklarda çok belirgindir. Özellikle de ev dışında az oyun oynayan çocuklarda sıklıkla görülür. Böyle çocuklar uzun süre başkalarının oyunlarını izlerler, oyuna katılmazlar. Sürekli oyun dışında kalan ya da hep yalnız oynayan çocuk, grup oyunlarında ciddi bir uyumsuzluk içinde kalır. Oyun içerisinde bencil ve saldırgan davranışlarda bulunan çocuk, ya ana babasının tutumunu oyuna yansıtıyordur ya da evinde sindirilen, baskı altında tutulan, davranışları kısıtlanan bir çocuktur. Oyunda hep silik kalan, başkalarını izleyen çocuk, bağımlı yetiştirilmesini yansıtıyordur. Sonuç olarak, kazanılan olumlu-olumsuz nitelikler oyun içerisinde sınanır. Çünkü oyun, kazanılan olumlu niteliklerin pekiştirildiği, olumsuz niteliklerin de değişime uğradığı bir denemedir.

Unutulmaya yüz tutmuş oyunlar: Oyun bir yaşama kültürüdür. Okullarda öğrenciler, enerjilerini tüketemedikleri için teneffüs saatlerinde dışarıya koşuyor, yukarıya koşuyor. Anlamsız bir güç harcaması. Oyun sosyalleşme, iletişim becerisidir. Hiç olmazsa öğrencilerimizin bir biriyle oynamasına, konuşmasına, yarışmasına, kendini tanımasına yardımcı olmak için bahçede ve sınıfta oyun oynamalarını sağlamalıyız.
ANNELER BABALAR ÖĞRETMENLER BU ÇIĞLIĞIMI DİKKATE ALIN. ÇOCUKLARIMIZI YİTİRİYORUZ.
gelin çocukları oynatalım.