“Nasılsın?” dedi. İyiyim, desem. “Neden beni de iyi etmiyorsun?” diyecek diye korktum.
Evet, asıl mesele korkuydu. İkimiz de korkuyorduk. Korkmak için gerekçeler yaratıyordu aklımız.

Yanlış zamanda, yanlış yerde karşılaşan iki yanlış insandık. İki yanlıştan da bir doğru etmiyordu.
Bu yüzden bir olamadık, birlikte olamadık belki de.

Git, dediğinde göndereceğin kadar yakın; gel, dediğinde gelemeyecek kadar uzaktım sana.

Bir aşkın tutsağı olamayacak kadar özgür; bir aşka tutsak olamayacak kadar köleydik.

Ne benim çığlıklarım sana ulaşıyordu, ne seninkiler bana. Ses geçirmez bir fanus içinden acılarımızı seyretmekle cezalandırılmış gibiydik. Özgürlükten korkuyorduk, başka bir fanusun tutsağı olmaktan.
Sadece kendi korkularımızı sahiplenmiştik. Yeni korkuları kaldıracak kadar cesaretimiz yoktu. Cesur değildik ikimiz de. Susuyorduk, sessizce suçluyorduk birbirimizi korkaklıkla.

Kelimelere ihtiyaç duymadan yapıyorduk bunu. Kırıp dökmeden, bağırıp çağırmadan, incitmeden en acıtan sessizlikle yapıyorduk. İkimiz de birbirimizin işkencecisiydik. Aynı suçu işlemiş sanıktık aşkın karşısında, cezadan kurtulmaya çalışırken birbirimizi suçluyorduk korkaklıkla.

Özlemek için birbirimizi önce özgür olmamız gerekecekti. Özgürlük tüm korkularımızı yok edecekti. Seni, kendimden saklayarak gizlice özlesem, rüyalarım hemen ele veriyordu kendini.
“Nerden çıktın karşıma sen şimdi ?” diyordu.

Sesinde bir titreme. Gözlerinde hayli endişe.Anlıyorum korkuyorsun beni kırmaktan kendince.Çekinme, davran gücün yettiğince.
Ama paramparçayım ben zaten, beni kırmak için önce tüm zerrelerime kadar beni toplayıp onarman gerekiyor önce.

Aşk varsa korku yoktur sevdiğim.
Aşıklar da korkmaz zaten budur benim gerçeğim.

Aşkı herkes birbirinin teninde bitiriyor. Etlerine dokunmayı aşk sanıyorlar.
Bir aşkı ilmik ilmik, desen desen dokumadan dokunmak istiyorlar birbirlerine.
Oysa aşk uzaktan sevmektir bir kitabın yapraklarına dokunarak.
Güneşe ulaşmak için sarılmaktır ağaca sarmaşıklar misali.
Ağaçtan korkan bir sarmaşık var mıdır acaba?

Korkma, bir gün bizimle beraber yok olacak tüm korkularımız da.

Belki de karşına çıkmış olmalıyım bir şairin imgesinde?

Senin yüreğinin en güzel yeri miyim acaba? Yoksa güzel yüreğim misin sen, benimle her an konuşan?



Ya aynamsın benim ya aynanım senin,
Ya aynımsın benim ya aynının senin.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

En büyük karanlık, sevgisizliktir.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Ölüm kimseye yakışmaz, ama o hepimize yapışır.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
Edebiyat, yalnız ruhların rıhtımıdır.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Senin uzak sandığın ülke
Bir gözyaşı mesafesinde
Aç avuçlarını ağlıyorum
Gözümden düşmeyesin diye

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Sıkı can çıkmaz, dediler; sıktım canımı nedensiz yere.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Bir an yüreğimden ellerini çeksen, nasıl kanlar fışkırıyor çekildiğin yerden.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Özgürlük yalnızlık getirir; yalnızlık huzur, huzur da mutluluk.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Bir şiirin kime yazıldığı değil, kimin yazdığı önemlidir.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Dostluğun imtihanı zamandır.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Çığlıklarım duyulmuyorsa, peki ya sessizliğim yırtar mı ki kulaklarınızı?

28.04.2016-00.50-Büyükçekmece