İnsanların arasında; kaldırımlarda, banklarda ve park köşelerinde uyumak o denli duygu taşkınlığı sağlıyor ki anlatılmaz. Transa geçmiş gibi hissediyorum kendimi.
Meditasyona durmuş Buda’nın yalnızlığını paylaşıyorum.
...
"Eksiklerini arayan bir insan, ömrü boyunca bütün olamaz" diyorlar çocuklar.
Ruhsal dinginlik o derece yoğun ki yürürken dahi yüzüyor hissine kapılıyorum.
Evreler arasında ince biz çizgi var. Uzun düşünüşler sonrası oturtulan dizgeler; sahteleşmeyi, fotokobileşmeyi ve çevreye uyum sağlamayı aşılıyor.
Güneşin altında banka oturmuş kitap okuyan gencin neden kitap okuduğunu sorguluyorum.
Evrenin hangi aşamasında, hangi çizgide yürümekte ve hatta hangi fotokopi makinesinden üretildiğini düşünüyorum.
...
Daha ne olabilirdi. Evrenin belli düzenekleri var.
Biz sisteme sonradan yüklenen sürücülerden başka neyiz?
Ne değiliz? Neden değiliz?
"Ne aradığını bilmiyorsan hangi yoldan gittiğinin ne önemi kalır ki" sözüne istinaden; hangi yoldayız?
Kör ebeler kuşatmış çevremizi. Saklanan biz miyiz?

20.02.2016