O’nun yıllar önce verdiği renksiz resmi...
Elbise dolabın da asılı , yirmi beş yıllık gömleğimin cebin de sakin ve uslu
öyle duruyor ...

Kim bilir kaç yüz kere , bin kere eskimiş çizgili gömleğimin cebinden çıkarıp
bu resime baktım , konuştum , aklıma yazdım , kalbime çizdim...
Siyah ömlük , beyaz yaka ve gri yamalı kadife pantalon giyindim.
Onunla hayalı dağlardan , ovalardan geçerek okula gittim.

Yüzü de beyazdı , resimde ’ki gibi solgun değil .Solan , ipeksi siyah
saçların da ,yıkamaktan yer-yer sökülmüş , papatya desenli kurdelesi .
Resimi her elime alışım da geçmişi elime alırım sanki ...
Ve baktıkça o mahsum , büyülü gözlere ,hep heyecanlanırım , hep sarsılırım.

Bazen sihirli gözleri , gözlerime bakarken , heyecan ile gülerler ,
ben de mutsuzluğuma gülerim ...
Bazen en hüzünlü duygular hayalin de ağlamaya başlarlar ve bende ölümünü
düşünür ağlarım...

Ciddi bir hal alırlar bazen de o sihirli gözler , beni istiyerek , çekerek.
Siyah ömlük , beyaz yaka , lastik ayakkabı ve kadife pantalona bürünürüm
o zaman , onun yanın da , onun için de , kalbin de , el-ele yürürüm.
Göz - göze , omuz - omuza , kalplerimiz bile tek atar ,tek vücut oluruz...
Aynı anda karasuyu geçeriz , aynı anda (KİNKOR)bir çalıya değeriz, iki sevdali
keklik , avcıları lanetleyerek uçuşur . Kanatlarından çıkan ses , ağabeyimin :

__ Sus ağlama yoksa döverim , deyipte attığı tokat gibi acıyla iner yüzüme...
Resim , yanağıma sürer kendini , yaraya merhem sürercesine ...
Göz yaşlarımı siler , sihirli o iki kelime ile .

...Seni seviyorum ... seni ... seviyorum ...

O an’ın saniyelerin de takılı kalırım ,
zaman durur ,
göz yaşlarım kurur ,
baba’min heyhatlarını ,
ana’min feryatlarını,
ağabeyimin dayaklarını ,
ölümü ve yaşamı ,
her şeyi unuturum ...

Bazen resim gözlerime öyle bakar ’ki ürperirim ,tüylerim diken-diken olur ,
ateşler de yanarım , gözlerim kamaşır , güneşe bakar gibi olurum ...
Bir hoş olurum ... Bir başka olurum ... Bambaşka ...
işte o an yükselirim semalara , bütün yıldızları toplar , dağlara serperim ,
okyanuslarla sular aşkımı ilan ederim .

DÜNYAYI CERÇEVE YAPAR AMA RESiMi SIGDIRAMAM...

Ondan geriye sadece bu eski siyah-beyaz resmi kalmıştı. Etrafi desenli
köşelerinin sivri uçları acımasız , gaddar bir makasla itinasız kesilmiş bir
RESiM .
Yıllardır beni teselli eden ,sevindiren , mutlu eden cansız bir RESiM.O’nun
RESMi...

Ben de çok kisi’nin resmi var .
Takma dişli dede’min , tombul nine’min ,
Sesi’nin sedasına hayran olduğum ,kör fatma’nın ,
topal ördeğimin , süs köpeğimin...
onlar da sevdigim , saydigim resimlerim...

O’nun ’ki başka !

Baktıkça hayatı görüyorum ,
baktıkça doğruyu -yanlışı ,
yaşamı ve ölümü görüyorum...
Yaşam ile ölme’nin arasın da kararsızlıkları ,
bocalanmaları...
Her şeyin manasızlığını ...
yada aslin da ne kadar cok manalı oldugunu ...

Seni hiç unutmayacağım hayallerimin ölümsüz kahramanı ...



ekber a. münih