sevgiliye mektup

• 16 Nisan 2016 Cumartesi 16:35:14

Önce biyolojik biri olarak doğdum. Sonra yavaş yavaş büyüdüm. Sonra ezile sövüle öldürdüler beni. Yaşayan ölü olmak. Canımı yaktılar sevmediler hep dövüp sövüp bitirdiler beni. Yıktılar. Sonra ben tam boğazıma kadar batmışken her yerim yara bere içindeyken Biri çıktı karşıma. Mucize’ydi. Gerçek bir mucize bir el uzandı bana beni gömüldüğüm yerden yavaş yavaş çekip çıkardı.Elimi tuttu o güne kadar görmediğim hissetmediğim bir sevgi. Yeni bişeydi yeniden doğmuştum ve herşeyi yeniden öğreniyordum güvenmeyi sevmeyi sevilmeyi ve daha bir çok güzel şey. Hayal kurmayı ve o hayaller için mücadele etmem gerektiğini öğretti. Sevmeyi ama işte öyle eften püften bi sevgi değil kadın gibi sevmeyi öğretti. Sevdi ondan adam gibi sevmenin ne olduğunuda öğrendim. Çok şey öğrenmiştim artık. Yeniden doğup yavaş yavaş büyümüştüm kendime bi yol çizdim sonra o yol beni büyüleyecek hayallerle güzelliklerle doluydu. Sonra bir kara bulut geldi nerden niye geldi bilmiyorum yağmur yağsa temizlenecez bulutlarda mavisine dönecek. Ama yağmur yağmıyor.
Ben kokusuyla huzur bulduğum elini tutuğumda dünyanın renklendiği bana sarıldığında kendimi gerçekten insan hissettiğim Sevgilimi istiyorum. kaçmak. Seninde dediğin gibi onca şeye rağmen geldin sevdin. Bende mutluydum sende. Ama mutluluğu bırakma vazgeçme nolur. Bana söz verdin bırakmıycam dedin nolur bırakma, bırakma beni Sevgili.