Aklını Bağışlayan Şizofren 1

• 15 Nisan 2016 Cuma 15:36:48

Kazalar silsilesinden kurtulalı uzun zaman olmuştu, sevdiklerimi kaybedip yalnız kalalı da öyle. Hiç geçmeyen bir yaranın sürekli kanaması; ben ona kan şelalesi diyorum. Aklımı yitirmediğime şükrederken bir yandan, bir yandan neden ölmedim diye sorup duruyorum

’’’’’’’ ’’’’’’’ ’’’’’’’’
Öylece durup gözlerimin içine baktı;
Biraz acıma, biraz pişmanlık vardı gözlerinde.
İrkildim bir an tanıdıktı bu gözler, o şefkatin arkası uçurumdu, titredim.!

Kaçma isteği doğmuştu içime, tamamen refleksti bu istek,
Kaçtım arkama bakmadan üstelik.
Kan ter içinde kalana dek.

’’’’’’’’ ’’’’’’’’ ’’’’’’’’

Yağmurlu bir gündü evin en geniş penceresinin önüne geçerek 3. Kattan elimde duble kahvemle sokağı izliyordum, arkadan Ahmet Aslan şarkıları ilişiyordu kulağıma, o özledim dedikçe yağmur şiddetini arttırdı.
Ne kadar süredir orada olduğumu ve aslında tam olarak nereye baktığımı bilmiyordum, akşam üzeriydi sokak lambaları yanmıştı diye anımsıyorum, en son bir amcanın elinde şemsiyesiyle yavaş yavaş yürüyüşüne şahit olmuştum, aklıma ket vuramayarak düşünmüştüm "yaşlanınca bende mi öyle olacağım, bende mi seveceğim şemsiyeleri" diye.
Garip, sonrasına dair ne düşündüğümü bile bilmiyorum uyumuş olacağımı düşündüm başta ama ayaktaydım hala.

’’’’’’’ ’’’’’’’’ ’’’’’’’’

Bu sabah uyandığımda keyfimin zirvesindeydim Kurban grubunun şarkıları çalarken telefonumda kalçamı bir o yana bir bu yana sallarken dişlerimi fırçalıyordum bende, köpüğü tükürmeden önce öyle acele ettim ki şarkıya yetişmek için ama tüküremedim ve bağırdım yosmaaaa diye, sonrasında batan aynaya bakıp kahkahayı basmıştım, evden o neşeyle çıkıp bardak termosumla kahvemi yudumlarken işe giderken yol üstünde bulunan parkta oturdum bir süre, güneşin cılız vücuduma işlemesine izin verdim hatta, sıcağı sevmeyen biri olarak bunu yapıyor olmam garipti elbette. Adımlarken yolları kulağımda sevdiğim şarkılarla beraber birinin beni takip ediyor olabileceği düşüncesine ve hissine kapıldım bir an, sonra kendi kendime gülüp yine deli saçması düşünceler işte diyerek yoluma devam etmiştim. Güzel başlamıştı bugünüm..

’’’’’’’’ ’’’’’’’’ ’’’’’’’’

Cama öyle bir yapışmışım ki buğudan aşağıyı göremiyordum, tanıdık birini görmüştüm sanki elimle buğuyu silene dek kaybolmuştu. Kendi kendimi silkeledim, yorgun olduğumu düşündüm hatta halüsilasyon görecek kadardı yorgunluğum. Kahve bardağımı bırakıp üst kata çıkmak için merdivenlere yöneldim, merdivenleri çıkarken ki baş dönmem yorgunluk sinyallerini iyice arttırıyordu, tutuna tutuna çıktım üst kata tam banyonun önünden geçerken içeride biri varmış hissine kapıldım, odama gidip hemen dolaptan şemsiyemi aldım, evde birileri varsa belki.. en azından yani onu savurmak adına.. Bilmiyorum ilk yaptığım şey buydu işte, refleksti. Banyoya ilerledim ve burun buruna geldim korktuğum şeyle, gözleri gözlerime bakıyordu...

’’’’’’’ ’’’’’’’’ ’’’’’’’’

Kalbim hızla atmaya ve nefesimi kesmeye başladığı an durdum, yağmurun altında sırılsıklam olmuştum. Arkamı döndüm ve o da bana hızla yaklaşıyordu, seslendi arkamdan kaçma. Kaçmalıydım evet kaçmalıydım ondan.
-Peki neden? Neden kaçıyordum ondan? Refleksti bu, iç güdülerime güvenmek zorundaydım.
Bağırmaya başladım akşam olmuştu, imdat! imdat! kimse yok mu? beni duyan kimse yok mu?
Mecalim kalmayana dek koştum ve en son bir çamur birikintisinin üstüne düştüğümü hatırlıyorum,
Gözlerimi açtığımda evdeydim, irkilerek yataktan sıçradım.
Tüm evi dolaştım, üstüm kuruydu, ıslak elbiselerim banyodaydı,
Beni eve kim getirmişti?
Kimdi peşimden koşan ve evime giren?
Neden bu kadar korkuyordum ondan?

Bunları düşünürken sızdım koltuğun üstüne saat gece yarısına geliyordu....