DUVARDAKİ ŞİİR

• 15 Nisan 2016 Cuma 13:08:22

Akara da ’’Ahmet Arif Parkı’ndayım..Zaman kösteklerinden kurtulmuş;şeftali ağacı çiçekler içinde!..Salkım söğüdün dallarına su yürüyeli çok olmuş...Hava bir bulanık-bir açık;zaman zaman sağanaklı bir buluttan dökülen damlalar insanı romantikleştiriydu.Yansıyan güneş ışınlarıyla oluşan gökkuşağı sanki sihirli bir an’ın içinden uzanıyor gibi duruyordu.Prkın içinde yürümeye başlamıştım..Küçük dar patika yollarda yürüyor izlenimini veren inişli-çıkışlı daracık betondan yapılmış yollarda yürürken ağaçlara bakıyordum.Parkı yoldan ayıran bir duvara yazılı bir yazı dikkatimi çekmişti. Kim bilir kim?Belki yaşlı,belki de genç birisi parkı sokaktan ayıran duvarın üzerine ’’Şiir Sokak’’yazmış..Şiir Sokak ve ben;baharın gizemli gücü,tomurcuklanmış dalları beni; içimin kıyılarında çıkan bir rüzgar gibi beni sarsmaya başlamıştı.İçimin derinliklerine doğru dalıp gidiyordum.Belirsiz,ölçümsüz derinliklerin içinde doğru daldım..Birisi merhaba diyordu.Tatlı melek merhaba!..Okyanusun derinliğinde saklı bir midye gibi ağzını açmış bana bir inci gibi aşkın ışıltısıyla bakan birisi vardı.Tanrısal bir el sanki bu inciyi bana uzatıyor gibiydi.Elimi uzatmış ve midyeyi avuçlarımın içine almıştım ve sıkı sıkı kapatmıştım.Okyanusun suları tüm mihraplarıyla avucumdaki aşkın gücüne yönelmiş beni yukarıya doğru kaldırıyorlardı..Aydınlanıyordum..O kadar aydınlanıyordum ki ’’Şiir Sokak’’ın ortasında yanan alevden bir top gibiydim...Sanki bütün ağaçlar beni ışığı duyumsamış,tüm çiçekler bu tılsımlı gücün farkına varmışlardı.Oracığa oturmuştum ki;bir de ne göreyim bir küçük köpek bana bakıyor..Sahibi tasmasından çekiştirdikçe gitmemekte kararlı.Bendeki sevgiyi duyumsamış olmalıydı.Yüzüme öyle bir baktı ki;evrende sevginin dilinin tek olduğunu anladım..Duvardaki şiiri hatırlamasam da ’’Şiir Sokak’’ve o küçük köpeğin sevgiyle bana bakışı nı hep duyumsayarak andım..